مىبينيم كه اين طايفه آنقدر به حلال و حرام و احكام عالمند كه ديگران نيستند .
بعد از آنها اخبارى كه امامت يكايك ايشان را تصريح كرده است فراوان نقل شده است تا آنكه نوبت به حسن بن عليّ عليهما السّلام مىرسد و چون او وفات كرده و نصّ و جانشين او ظاهر نگشت ، رجوع به كتابهايى كه اسلاف ما پيش از وقوع غيبت روايت كرده‌اند نموديم و دليل روشن در امر جانشين امام حسن عسكرىّ عليه السّلام را در آن روايات يافتيم و اينكه او از مردم غايب مىشود . و شخصش نهان مىگردد و اينكه شيعه در امر او اختلاف مىورزند و مردم در كار او به حيرت مىافتند و ما مىدانيم كه گذشتگان ما عالم الغيب نبودند ، بلكه ائمّه عليهم السّلام به واسطهء خبر رسول اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم امر غيبت را به آنها اعلام كرده‌اند پس از اين جهت و با اين دلالت ، هستى و پيدايش و غيبت امام ثابت مىگردد و اگر در اينجا دليلى باشد كه گفتار ما را نقض كند ، زيديّه بايد آن را اظهار كنند ، ما با حقّ عنادى نداريم و الشّكر لله .
آنگاه صاحب كتاب به معارضه با ما برخاسته و همان استدلال واقفهء بر موسى بن جعفر عليهما السّلام را براى ما ذكر مىكند ، [1] امّا ما كه بر كسى وقوف نكرده‌ايم و خودمان پرسش از طوائف واقفه داريم و توضيح داديم كه موسى بن جعفر عليهما السّلام

[1] من كلام أبى جعفر ابن قبهء في دفع المعارضة .

225