اختيار از ميان مىرود و ثواب و عقاب و عبادات معنى نخواهد داشت ، و به همين جهت خداوند به گونه‌اى از اولياى خود دفاع مىكند كه سبب بطلان عبادات و مثوبات نگردد و راه آن ، اقامهء حدود ، مثل قطع يد سارق و دار زدن جانى و حبس و تحصيل حقوق است ، چنان كه گفته‌اند : جلوگيرى سلطان ، بيشتر از جلوگيرى قرآن است . و مثل آن نيز در سخن خداى تعالى آمده است : « يهوديان در دل ، از شما بيشتر مىترسند تا از خدا » . [1] پس بر خداى تعالى واجب است كه خليفه‌اى نصب فرمايد و شرّ دشمنانش را از دوستانش بگرداند ، به شرط صحّت و ولايت ، زيرا كسى كه از حقوق غفلت نمايد و واجبات را تباه سازد ، ولايتى ندارد ، و خلع او از نظر عقل واجب است ، و خداوند برتر از آن است كه چنين شخصى را خليفه سازد .
و « خليفه » لفظ مشتركى است ، زيرا اگر شخصى مسجدى بنا كند و خود در آن اذان نگفته و موذّنى براى آن بگمارد ، او ، مؤذّن آن مسجد است ، امّا اگر ايّامى خود در آن مسجد اذان بگويد و سپس مؤذّنى براى آن بگمارد ، آن شخص دوم ، خليفهء مؤذّن خواهد بود .
و در عقل و عرف نيز كار بدين صورت است ، مثلا اگر مأمور اخذ ماليات

[1] الحشر : 13 .

13