و از جمله دلائلى كه دلالت دارد كه امام حسن بن عليّ عليهما السّلام بر امام بعد از خود تصريح كرده است ، يكى صحّت نصوصى است كه از ناحيهء پيامبر اكرم رسيده است و ديگر فساد عقيدهء اختيار خليفه از جانب امّت است . و ديگر نقل شيعيان است از ائمّه‌اى كه تصديق آنان واجب است كه امام در نمىگذرد مگر آنكه بر امام پس از خود تصريح كند ، همچنان كه پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم خليفهء خود را معيّن فرمود ، زيرا مردم در هر عصرى به كسى نيازمندند كه گفته‌هاى او اختلاف نداشته باشد و يك ديگر را تكذيب نكند ، چنان كه گفته‌هاى پيشوايان مخالفين ما ضدّ و نقيض است و يك ديگر را تكذيب مىكند ، و اگر آن شخص فرمان دهد ، اطاعتش كنند و دستى بالاى دستش نباشد و سهو و خطا نكند و دانا باشد تا مردم جاهل را آگاه كند و عادل باشد تا به حقّ داورى كند ، و كسى كه حكمش چنين باشد بايستى او را خداى علَّام الغيوب بر زبان پيامبرانش معرّفى كرده و منصوص من عند الله باشد ، زيرا در ظاهر خلقت امام دليلى بر عصمت او وجود ندارد .
و اگر معتزله بگويند : اينها ادّعايى بيش نيست و بايستى بر صحّت آنها استدلال شود ، مىگوئيم : آرى ، ما و شما بايستى بر صحّت دعاوى خود دليل بياوريم شما در باب امامت از فرعى پرسش كرديد و فرع را نمىتوان اثبات كرد

120