مگر آنكه بر صحّت اصل آن دليل بياوريم و دلائل ما بر صحّت اين اصول در كتب ما موجود است . مثلا اگر پرسشگرى از صحّت احكام و شرايع از ما پرسش كند ، ما ناچاريم او را بر صحّت خبر و صحّت نبوّت پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله و سلَّم و اينكه آن حضرت به اين احكام و شرايع فرمان داده است دلالت كنيم ، و پيش از آن بايستى اثبات كنيم كه خداى تعالى واحد و حكيم است و اينها همه بايستى پس از اثبات حدوث عالم باشد ، و اين نظير همين سؤالى است كه شما در بارهء امامت داريد ، من در اين سؤال تأمّل كردم و غرض آن را سست و ضعيف يافتم و آن اين است كه مىگويند : اگر حسن بن عليّ عليهما السّلام بر امامت امام زمان عليه السّلام نصّى صادر كرده باشد ديگر غيبت موضوع ندارد .
امّا جواب آن اين است كه غيبت ، عدم نيست ، گاهى انسان در شهرى غايب مىشود كه قبلا در آن معروف بوده و ديده مىشده است پس او در شهر ديگر غايب است . همچنين گاهى ممكن است كه انسانى در ميان قومى غايب باشد ، امّا در ميان قومى ديگر غايب نباشد و يا از دشمنانش غايب باشد ، امّا در ميان دوستانش غايب نباشد ، در اين موارد هم مىگويند او غايب و پنهان است .
در بارهء امام زمان عليه السّلام نيز چنين است ، مىگويند او غايب است زيرا از چشم

121