لكن من صحّت آن را بعهده نمىگيرم .
مترجم گويد : « قرائن ساختگى بودن آن ، در متن خبر هست كه باصطلاح عرفى كاملا پيداست كه حكايت است نه روايت ، و ظاهرتر از همه اينكه اگر مردى كنيزى داشت و از كنيز داراى فرزند شد ، آن فرزند به اعتبار مادر برده نميشود بلكه فرزند متعلَّق به پدر است نه مادر و در اين افسانه مأمون را » عبد « ميداند چون مادرش كنيز بوده ، و حضرت عليه السّلام را مصدّق او ميداند بحدّى كه دليل آن مرد را حجّت بالغه ميشمارد ، و خداوند درجات مؤلَّف را در بهشت بالا ببرد كه اين كلام را گفت ، و الَّا بر حشويّه و كوتاه فكران از اهل حديث گران مىآمد اگر ما به متن خبر اشكال ميكرديم ، و لو ميگفتيم كه خبر سند قابل اعتمادى ندارد . زيرا حسين بن ابراهيم و على بن عبد الله ورّاق و احمد بن زياد همدانىّ هر چند از مشايخ حديث و داراى موقعيّت هم باشند جز اينكه كتاب محمّد بن سنان را به تلاميذشان اجازهء نقل داده‌اند نقش ديگرى ندارند ، و شيخ طوسى در بارهء محمّد بن سنان گويد : « له كتب قد طعن عليه و ضعّف ، و قال : اخبرنا بكتبه و جميع ما رواه الَّا ما كان فيها من تخليط او غلوّ جماعة - الخ » يعنى ( وى داراى كتابهائى است و بر او اشكالاتى كرده‌اند و او را ضعيف شمرده‌اند و همهء كتب و نوشتجات او را جماعتى از مشايخ بمن اجازهء روايت داده‌اند جز آنچه در آن آميختگى و درهم و برهمى دارد و خلط دارد ) با تمام اين گفتار در مورد ضعف سند باز معلوم نبود مورد خشم مدّعيان علم واقع نشويم ! اكنون خداى را شكر كه خود مؤلَّف اشاره اى براى راهنمائى بىخبران مدعى نمود » .
2 - ابو الطيّب حسين بن احمد رازى - رضى الله عنه - بسال 352 در

582