راحتى و سعهء صدر و خوشى بسر ميبرد ، ولى آنكه بخيل است نهايت شومى و بدبختى را داراست .
7 - و از محمّد بن يحيى بن أبى عباد نقل است كه گفت : عمويم برايم گفت : روزى از علىّ بن موسى عليه السّلام شنيدم كه اين اشعار را ميخواند ، با اينكه او بسيار كم شعر ميخواند :
< شعر > كلَّنا نأمل مدّا في الأجل و المنايا هاذمات بالأمل < / شعر > با دو بيت ديگر مذكور در متن كه ترجمهء آن اين است :
1 - تمامى ما آرزوى اين داريم كه مرگ ما را مهلت دهد ، در حالى كه مرگها خود نابودكنندهء آرزوها و لذاتند و قطعكنندهء آن . ( و در نسخه اى « هن آفات الامل » است ) 2 - فريب ندهد تو را آرزوهاى دروغين و بر خلاف و ياوه ، و پايبند ميانه روى باش ، و ناصواب و بيهوده گرى را كنار گذار .
3 - زيرا كه دنيا سايه اى را ماند كه رو بزوال است و ماندنى نيست ، سرائيست كه مرتّب سوارى در آن بار مىاندازد ، و پس از مختصر درنگى كوچ مىكند . گويد : بآن حضرت عرض كردم : خداوند وجود شما را عزيز بدارد ، اين اشعار از كيست ؟ فرمود : يكتن از اهل عراق براى شما گفته ، عرض كردم :
ابو العتاهية اين اشعار را از خود برايم خواند ، با اينكه مناسب حال خود سروده است امام فرمود : ويرا بنامش بخوان ، و اين طرز سخن را واگذار كه

413