راوى گويد : پس از اين ماجرا مأمون پيوسته اظهار كوچكى و حقارت در نزد حضرت رضا عليه السّلام مينمود ، تا اينكه بالاخره انجام داد در بارهء آن حضرت كارى را كه ميخواست انجام دهد .
مترجم گويد : « بايد دانست كه معجزات و كرامات امرى است مسلَّم ، و صريح قرآن بدان ناطق است و منكرى در ميان خداپرستان ندارد مگر اندكى كه خود را روشن فكر ميدانند ، ولى معجزه از انبياء الهى و اولياء بحق و بلكه از افراد برجسته و مقربان درگاه الهى ( تنها ) باذن پروردگار صادر مىشود ، و اصل معجزه و كرامت آن عملى است كه ديگران از اتيان بمثل آن عاجزند ، و لازم هم نيست كسى كه كرامت از او صادر مىشود معصوم باشد ، آيهء شريفه ميفرمايد : * ( قالَ عِفْرِيتٌ مِنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِه قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقامِكَ ) * يعنى : ( خطاب به حضرت سليمان ) من قبل از اينكه از مجلس برخيزى ( تخت ملكهء صبا را ) نزد تو حاضر مىكنم . * ( قالَ الَّذِي عِنْدَه عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِه قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ ) * ( يعنى ) من بكمتر از يك چشم بهم زدنت آن ( تخت ) را در نزد تو مىآورم .
اين خود كرامتى است كه در آن روزگار بلكه در اين روزگار هم براى كسى امكان ندارد ، ولى بايد متوجّه اين امر بود كه معجزه شرائطى دارد :
اوّل اينكه معجزهء انبياء - عليهم السّلام - براى اثبات نبوّت ايشانست و آيهء بيّنه است ، و در مقام تحدّى است ، نه هر وقت و هر جا و هر چند كه بدون آن حقّ بر طرف مقابل ثابت شده باشد . دوم اينكه : معجزات بصورتى نيست كه آنچه هست نابود كند بلكه بعكس مثلا : درخت خشك شده را سبز مىكند ، يا مرده را زنده مىكند ، يا بز از شير رفته را شير از پستانش جارى مىنمايد ، يا مريض را شفا ميدهد ، يا آتش را گلستان ميكند ، يا چشمهء خشك شده و بىآب را جوشان و نابع مينمايد ، نه اينكه نابود

395