صحيح نشده‌اند و حجّت بر آنها تمام نيست مقرّر دارند ، زيرا خداوند در قرآن كريمش در صفات كسانى كه اهل حقيقت و مؤمن بخدا و رسول و ولايت اهل بيتند مىفرمايد : * ( وَإِذا ما غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ ) * يعنى اينان به آسانى غضب نمىكنند و چنانچه غضب هم بكنند بزودى مىبخشند و صرف نظر مىكنند ، اين صفت مؤمنان است تا چه رسد به آل پيغمبر و ائمّهء اطهار عليهم السّلام كه مظهر تامّهء رحمت الهى هستند و كيفر را قبل از اتمام حجّت جايز نمىدانند . و در متن داستان آمده كه آنان از عاقبت كار بىخبر بودند ، بارى آنچه مسلَّم است اين داستان حديثى نيست كه از لسان يكى از معصومين صلوات الله عليهم صادر شده باشد ، بلكه ممكن است اصلى داشته و راويان آن را بصورت داستانى درآورده‌اند ، و مؤلَّف - رحمه الله - چون در اين خبر معجزه اى از حضرت رضا عليه السّلام بوده آن را نقل كرده ، و حكمى بيش از نقل يك معجزه در بر ندارد ، البتّه امام مانند خورشيد و شهاب فروزان است كه در هر افق كه طلوع كند از نور و بركات خويش كانون حيات را منوّر ، و از خير و بركات خويش كاروانيان حيات را سعادتمند ميسازد ، و اگر حكومت را در اختيار گيرد و آن را بپذيرد ، همهء زندگى بر همهء زندگان از بركت تدبير او منظَّم و استوار و فراخ ميگردد ، و عدالت واقعى بر سر همگان پرتو مىافكند ، و تماما برشد مقدّر خود خواهند رسيد و سعادتمند خواهند گشت ، ولى در صورتى كه او را كنار گذارند و حكومت را بديگرى بسپارند خير وجودش به انواع و انحاء ديگر بمردم خواهد رسيد ، ولى بسيار جزئى و كم و ناپايدار ، و اين داستان روى اين اصل است .
و ما در باب 57 در ذيل خبرى كلامى مناسب با اين خبر تذكَّرا آورده‌ايم مراجعهء بدان بىثمر نيست » .

295