نماز بر او واجب نگشته و لذا قضا هم ندارد ، چنان كه امام صادق عليه السّلام فرموده « هر چيز را كه خداوند بر بنده اش مستولى گرداند او را معذور داشته » چون وى در هنگام داخل شدن ماه مبارك رمضان معذور بوده و تا آخر سال عذرش بىوقفه باقى مانده پس بر او فديه ( كه مقدارى طعام بمسكين دادن است ) واجب شده نه روزه ، و او بمنزلهء كسى است كه براى هميشه استطاعت روزه را نداشته باشد كه بر او دادن فديه مقرّر گشته است ، چنان كه خداوند عزّ و جلّ فرموده : * ( فَصِيامُ شَهْرَيْنِ مُتَتابِعَيْنِ . . . . ) * * ( فَمَنْ لَمْ يَسْتَطِعْ فَإِطْعامُ سِتِّينَ مِسْكِيناً ) * ( يعنى : دو ماه پى در پى روزه است ، و هر كس قدرت آن را ندارد شصت مسكين را طعام دادن است - مجادله : 4 ) مترجم گويد : « آيه در مورد كفّارهء ظهار كه نوعى طلاق جاهليّت بوده ، ميباشد ، نه حكم مريض معذور . و راوى در اختيار آيه اشتباه كرده است » .
و نيز در آيهء ديگر فرموده : * ( فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ ) * ( پس فديه آن روزه است يا صدقه يا قربانى - بقره : 196 ) پس در اين آيه صدقه را بجاى روزه نهاده در صورتى كه حاجى در مضيقهء جانى باشد .
و اگر بپرسد : اگر فرد مريض يا مسافر در آن وقت مكلَّف نبوده چون قدرت نداشته اكنون كه داراى قدرت شده ( يعنى در سال بعد ) ؟ گفته مىشود : چون

251