و ديگر اينكه ما هيچ گروه و هيچ جمعيّت ملتى را نمىيابيم كه بحيات و زندگى اجتماعى خود ادامه داده باشند مگر با داشتن سرپرست و رئيس براى امورى كه ناچارند از برپاداشتن آن چه در امر دنياشان و چه در امر آخرتشان ، پس در حكمت بارى تعالى كه حكيم و درستكار است جايز نيست كه خلق را بدون رئيس و سرپرستى كاردان رها كند با اينكه ميداند چاره اى از تعيين آن نيست و بايد انتخاب گردد ، و بقا و دوام براى بقاى خلق بدون پيشوا ميسر نيست ، و با او و فرمانش دشمن را ميرانند و اموال عمومى را قسمت مىكنند ، و نماز جمعه و عبادات اجتماعى را به امامت او انجام ميدهند ، و اوست كه ستمكار را از ظلم بمظلوم بازمىدارد .
و علَّت ديگر اينكه اگر پيشوائى امين و حافظ و سرپرستى مورد اطمينان براى آنان قرار ندهد ، ملَّيّت و آئين بكلَّى نابود ميگردد ، و دين از بين ميرود ، سنّت تغيير يافته و احكام تبديل و جابجا و زير و رو مىشود و بدعتگزاران در آن دخل و تصرّف نموده ، و ملحدان از آن ميكاهند و آن را بر مسلمانان مشتبه مىكنند ، و ما ديده‌ايم كه مردم مستضعف و كم بينش و كوتاه فكرند ، و كامل نيستند ، به اضافهء اختلاف فهم و هواها و تشتّت آرائى كه دارند ، اگر بر آنها قيّم

204