مراقبت و ترس از احدى خود را اشباع مىكند ، و چون بداند كسى از او آگاه نيست ، در هتك حرمت و ارتكاب گناهان كبيره تمادى مينمايد ، چون فعلش از ديدهء ديگران مستور است ، و مراقبى ندارد ، پس در آن هلاكت تمامى خلق خواهد بود ، پس قوا و پا بر جايى خلق و صلاح ايشان ممكن نبود مگر به اقرار گرفتن از ايشان بوجود خداوند عليم و خبير و داناى پنهان و پنهانتر ، امركنندهء بدرستكارى و بازدارندهء از فساد و تبه كارى ، و آنكه هيچ چيز نهانى بر او پوشيده نخواهد بود تا اينكه در اين جلوگيرى باشد از آنچه در پنهان مرتكب خواهند شد از هر گونه فساد و تباهى .
اگر بپرسد پس از چه رو معرفت و شناخت پيمبران و اقرار باطاعت ايشان و سر نهادن بفرمان آنان واجب شده است ؟ بپاسخ گفته مىشود : براى آنكه در ساختمان وجود بشرى و قواى دماغى آنها آنچه را كه بدان همهء مصالح خود را بفهمد نهاده نشده است ، و از جانب ديگر ، خالقشان منزه و مبرّا است از اينكه با چشم ديده شود ، و مخلوق عاجزند از اينكه او را بظاهر درك كنند ناچار بايستى فرستاده اى معصوم ميان ايشان و خداوند باشد تا اوامر و نواهى او را بايشان برساند ، و از دستورات او واقفشان نمايد تا نفع و ضرر خود را بشناسند

202