آخرت را فروخته و نصيب خود از بهشت را رها كرده‌اند ، زيرا كسانى كه اين سحر را مىآموختند ، همان افرادى بودند كه اعتقاد داشتند كه نه پيامبر هست ، نه خدايى و نه بعث و قيامتى ، و لذا خداوند مىفرمايد : « * ( وَلَقَدْ عَلِمُوا لَمَنِ اشْتَراه ما لَه فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاقٍ ) * » ( و آنان مىدانستند كه هر كس خريدار اين مطالب باشد در آخرت نصيبى ندارد ) زيرا آنان معتقد بودند كه اصلا آخرتى وجود ندارد يعنى عقيده داشتند كه اگر آخرتى وجود نداشته باشد ، بطريق اولى نصيب و بهره اى بعد از اين دنيا نخواهند داشت و اگر بعد از دنيا ، آخرتى باشد ، آنان با اين كفر خود ، بهره اى در آن جهان نخواهند داشت ، سپس فرمود : « * ( وَلَبِئْسَ ما شَرَوْا بِه أَنْفُسَهُمْ ) * » ( خود را به بد چيزى فروختند ) يعنى به عذاب ، چون آخرت را به دنيا فروختند ، و خود را در گرو عذاب دائمى قرار دادند ، « * ( لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ ) * » ( اگر مىدانستند ) كه خود را به عذاب فروخته‌اند ، ولى اين مطلب را نمىدانند زيرا به آن كافر هستند ، و وقتى در حجّتهاى خداوند نظر نكردند تا بفهمند و علم يابند ، خداوند آنان را بخاطر اعتقاد باطلشان و انكار كردن حقّ ، عذاب نمود .
يوسف بن محمّد بن زياد و عليّ بن محمّد بن سيّار از پدران خود ( كه

551