ياد مىگرفتند تا زنى ( اجنبى ) را محبوب مردى كرده و يا مردى را محبوب زنى كنند و به اين ترتيب بين زن و شوهر جدايى اندازند ، سپس خداوند مىفرمايد : « * ( وَما هُمْ بِضارِّينَ بِه مِنْ أَحَدٍ إِلَّا بِإِذْنِ الله ) * » ( و آنان نميتوانند بكسى آزارى رسانند مگر با اذن خدا ) يعنى آن مردم طالب سحر و جادو به كسى آزار نمىرسانند مگر با اذن خدا ، و مراد از اذن اين است كه خدا از اين كار آنان اطَّلاع دارد و در عين حال ، ايشان را به حال خود رها مىكند ، زيرا اگر مىخواست ، با جبر و زور جلوى كار آنان را ميگرفت .
سپس ميفرمايد : « * ( وَيَتَعَلَّمُونَ ما يَضُرُّهُمْ وَلا يَنْفَعُهُمْ ) * » ( چيزى ياد ميگيرند كه به آنان ضرر مىرساند و نفعى برايشان ندارد ) زيرا وقتى سحر را آموختند و غرضشان ، سحر و جادو كردن ديگران و ضرر زدن به آنان باشد ، در واقع چيزى را آموخته‌اند كه در دينشان به آنان ضرر زده و در امر دين نفعى به حالشان نداشته است ، بلكه به اين وسيله از دين خدا خارج مىشوند ، و اين مردم خود مىدانستند كه كسى كه دين خود را به اين مطالب بفروشد ، در آخرت نصيبى از بهشت نخواهد داشت ، سپس خداوند مىفرمايد : خود را به بد چيزى فروختند ( كه خود را در گرو عذاب قرار دادند ) اگر مىدانستند كه

550