انْتَقَمْنا » ) * و آيهء « * ( نَسُوا الله فَنَسِيَهُمْ ) * » ، و آيهء « * ( كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى ) * » و امثال اين آيات كه معنى آن معامله كردن خدا است با آنان معاملهء ناراضى و معاملهء كسى كه فراموششان كرده ، يا معاملهء اندوهگين ، يا معاملهء پشيمان ، نه آنكه العياذ با لله خداوند در واقع اين صفات را پيدا كرده باشد مثل * ( وَمَكَرُوا مَكْراً وَمَكَرْنا ) * كه نتيجه دادن مكر آنهاست نه فعل مكر كه نسبتش بر خداوند قبيح است ، و علَّامهء مجلسى نيز لفظ « بداء » را چون در روايات آمده است تأدّبا حفظ كرده ولى معنى را بنظير آنچه تحرير شد تأويل مىنمايد » . ( اقتباس از پاورقيهاى مرحوم شعرانىّ بر شرح كافى ملَّا صالح مازندرانىّ ) .
بارى سليمان گفت : آيا در اين باره ، از پدران خود ، روايت به شما رسيده است ؟ فرمودند : بله ، از حضرت صادق اين روايت برايم نقل شده است كه ايشان فرمودند : « خداوند دو علم دارد ، علمى مخزون و مكنون و پنهان ، كه كسى بجز خودش از آن علم آگاهى ندارد ، و بداء از آن علم نشأت مىگيرد ، و علمى كه به ملائكه و پيامبرانش تعليم فرموده است و علماء اهل بيت پيامبر ما نيز از آن آگاهند » .
سليمان گفت : دوست دارم اين مطلب را از كتاب خداوند برايم ارائه دهى ، فرمود : خداوند به پيامبرش مىفرمايد : « * ( فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَما أَنْتَ بِمَلُومٍ ) * » ( از آنان اعراض كن ، مورد ملامت واقع نخواهى شد - ذاريات 54 ) خداوند در ابتدا

366