ياد ميكنم كه نپسنديد جز قتل را از براى كسى كه عملش مثل عمل آنها باشد پس كسى كه بهترين مردم نيست ( و حال اينكه بهترى نخواهد بود مگر بصفات كه يكى از آنها علم است ، يكى از آنها جهاد و بعضى از آنها ساير فضائل است و در او نبود ) و كسى كه بيعت او لغزش باشد كه موجب كشتن باشد براى كسى كه مثل آن بيعت از او صادر شود چگونه عهد و امامت او براى غير او قبول شود و احوال او باين نحو است و بعد از آن بر بالاى منبر ميگويد كه مرا شيطانى است كه عارضم مىشود چون بمن ميل كرد مرا براه راست آوريد و هر گاه خطا كردم مرا ارشاد كنيد بنا بر اين اينها بقول خودشان امام نيستند اگر راست يا دروغ بگويند و جواب اين سؤال در نزد يحيى چيست ؛ مأمون از سخن آن حضرت متعجب شد و عرض كرد يا ابا الحسن در زمين جز تو كسى نيست كه نيكو سخن گويد :
« باب پنجاه و هفتم » « در گفتگوى آن جناب با زيد بن موسى برادر خود هنگامى كه بر كسانى كه در مجلس بودند فخر نمود و سخن آن حضرت در حق كسى كه از معاشرت با شيعيان اهل بيت خشنود نشود و حفظ و رعايت ايشان را ترك كند » از حسن بن على وشاء بغدادى مروى است كه گفت در خراسان در مجلس حضرت على بن موسى الرضا و در حضور ايشان بودم زيد بن موسى ( ع ) نيز حاضر بود و جماعتى بآن مجلس وارد شدند زيد بر آنان فخر ميكرد و ميگفت ما چنين و چنانيم حضرت ابو الحسن با آن جماعت سخن ميگفت چون گفتگوى زيد را شنيد روى باو كرد و گفت اى زيد آيا گفتگوى نقالان كوفه كه فاطمه فرج خود را حفظ كرد و خدا آتش را بر ذريه او حرام كرد ترا مغرور كرده است بخدا قسم كه اين شأن نيست مگر از براى حسن و حسين و فرزند شكمى آن معصومه ، اما اينكه موسى بن جعفر ( ع ) خدا را اطاعت كند روز را روزه بگيرد و در شب عبادت كند و تو نافرمانى او كنى آيا چون روز قيامت وارد شويد در عمل مساوى باشيد ؟ هر آينه تو بدون جهت عزيزتر از او خواهى بود همانا على بن الحسين ميفرمود كه از براى نيكوكار ما دو بهره از پاداش و از براى بدكار ما دو مقابل عذاب است حسن وشاء گويد كه آن بزرگوار بمن فرمود اى حسن اين آيهء شريفه را قرائت ميكنيد

478