از آن فرمود اى عبد السلام آيا تو منكرى آنچه را كه حقتعالى از براى ما واجب گردانيده است از ولايت و امامت چنان كه غير تو منكر است عرض كردم معاذ الله بلكه من اقرار دارم بامامت و ولايت شما . از ابراهيم بن عباس مروى است كه گفت من هرگز حضرت ابى الحسن الرضا ( ع ) را نديدم كه در تكلم كردن بكسى ستم كند و بد بگويد و نديدم سخن كسى را قطع كند بلكه صبر ميكرد تا او از سخن گفتن فارغ ميشد بعد از آن تكلم ميفرمود و نديدم كسى حاجت خواهد و مقدور آن بزرگوار باشد و رد كند حاجت او را و هرگز نديدم كه پيش روى كسى نشسته باشد و پاى مبارك خود را دراز كند و هرگز نديدم كه پيش روى كسى نشسته باشد و تكيه بر چيزى كند و هرگز نديدم كه يكى از غلامان و مملوكهاى خود را دشنام دهد و هرگز نديدم كه آب دهان بيندازد و هرگز نديدم كه در خنديدن قهقهه كند بلكه خنديدن او به تبسم بود و و چون خلوت ميشد و خوان طعام از براى او حاضر ميكردند جميع غلامان و مملوكهاى خود را بر خوان طعام مىنشانيد حتى دربان و مهتر را و آن بزرگوار در شب كم خواب و بسيار بيدار بود و اكثر شبها را از اول شب تا صبح احياء ميكرد و بسيار روزه ميگرفت و روزه گرفتن در هر ماه سه روز از او فوت نميشد و ميفرمود روزه گرفتن در هر ماه سه روز مثل روزه گرفتن جميع ايام است و در پنهانى بسيار احسان بمردم ميكرد و صدقه ميداد و اكثر آن در شبهاى تار بود پس كسى كه مىپندارد كه در فضل مثل او را ديده است او را تصديق نكنيد .
« باب چهل و چهارم » « در ذكر منازعه و مجادله نمودن مأمون با مخالفين در امامت با مخالفين در امامت و برگزيدن او على ( ع ) را بر ابى بكر و عمر و باقى صحابه و تقربجوئى نمودن مأمون بدين سبب بآن بزرگوار » از اسحق بن حماد مروى است كه گفت مأمون مجلسهاى گفتگو منعقد ميكرد و مخالفان اهل بيت ( ع ) را جمع ميكرد و در امامت على بن ابى طالب با ايشان سخن ميگفت و بجهت تقربجوئى بحضرت ابى الحسن الرضا ( ع ) آن حضرت را بر جميع صحابه تفضيل ميداد و حضرت رضا ( ع ) باصحاب خود كه بايشان وثوق و اعتماد داشت ميفرمود بسخن او مغرور نشويد سوگند بخدا كه غير از او كسى مرا نميكشد و ليكن من ناچارم از صبر كردن تا اينكه اجلى كه نوشته شده

427