جايز نيست قربانى كردن حيوانى كه خصيهء آن كشيده شده باشد زيرا كه آن ناقص است و نه آن حيوانى كه خصيهء آن كشيده نشده باشد اما كوفته شده باشد .
جهاد كردن با امام عادل واجب است و كسى كه بجهت مال خود كشته شود يعنى خواهد دفع كند غاصب آن را و از اين جهت كشته شود شهيد است و كشتن احدى از كفار و كشتن ناصبيها حلال نيست در وقتى كه تقيه واجب باشد مگر آنكه اگر او را بقتل آورى ترا بقتل آورد يا اينكه فسادى كند كه منجر بقتل تو شود و در اين دو قسم ترا ميرسد كه او را بقتل آورى هر گاه بر خود و يا اصحاب خود نترسى « مترجم گويد » كه مقصود اينست كه اگر در اين دو صورت بر خود و يا اصحاب خود ترسى ترا نميرسد كه او را بقتل آورى زيرا كه احتمال ميرود كه تو در معرض قتل نيائى و اين اقل محذورين است و تقيه كردن در محل تقيه واجب است .
كسى كه جهت دفع ظلم از خود از روى تقيه قسم ياد كند مخالفت قسم نكرده است يعنى كفاره و گناه او را نباشد .
و طلاق بنا بر طريقه پيغمبر بر آن نهج است كه حقتعالى در كتاب خود و سنت رسول خود ذكر فرموده است و بغير از طريقهء پيغمبر ( ص ) طلاقى نيست و هر طلاقى كه با كتاب خدا مخالف است طلاق نيست همچنان كه هر نكاحى كه مخالف كتاب خدا است نكاح نيست .
جمع ميان بيش از چهار زن آزاد جايز نيست .
و چون زنى سه مرتبه طلاق عدى داده شود از براى شوهر خود حلال نيست مگر آنكه شوهرى غير از او آن زن را نكاح كند يعنى بعد از آنكه آن شوهر او را نكاح نمود و طلاقش داد جايز است كه شوهر اول او را از براى خود نكاح كند و امير المؤمنين ( ع ) فرموده است بپرهيزيد از تزويج كردن زنانى كه در يك موضع سه طلاق داده شوند زيرا كه ايشان صاحبان شوهرند « مترجم گويد » كه اختلاف است در اين مسأله ميان علماء شيعه و عامه چه علماى شيعه را مذهب آنست كه سه طلاق در يك مجلس باعث تعدد طلاق نشود پس گويا يك طلاق است مرد ميتواند رجوع كند پس زنى كه در يك مجلس او را سه طلاق دادند و شوهر آن رجوع كرد بر غير او تزويج كردن حرام است زيرا كه صاحب شوهر است اما بنا بر مذهب علماء عامه شوهر او نميتواند رجوع كند و هر يك از سه طلاق عليحده محسوب مىشود .
صلوات بر پيغمبر ( ص ) واجب است در هر جايى در هنگام عطسه كردن و در وقت ذبح كردن حيوانات و غير از اين موارد « مترجم گويد » كه شايد مراد از وجوب صلوات در جايى اين باشد كه واجب است صلوات در هر جايى كه اسم آن بزرگوار مذكور شود چه اين مسأله محل اختلاف است ميان علماء و يا اينكه مقصود از وجوب شدت اهتمام باشد در محلى كه نام مبارك آن جناب مذكور شود

361