دانند گفت ما مصلحت در اين ميدانيم كه تو دور شوى از او كه شخص ترا نه بيند زيرا كه ايمنى از شر او نيست آن حضرت تبسمى كرد و اين شعر را فرمود .
< شعر > زعمت سخينة ان ستغلب ربها و ليغلبن مغالب الغلاب < / شعر > ) * يعنى كسى از طائفه مخصوصه قريش را گمان رسيد كه بپروردگار خود غلبه كند غافل از اينكه پروردگار البته غلبه خواهد نمود بر غلبه كنندگان بر كسانى كه بر هر كسى غلبه كنند پس از آن دست مبارك خود را بآسمان بلند نمود و عرض كرد .
اللهم كم من عدو شحذ لي ظبة مديته و ارهف لى شبا حدِّه و داف لى قواتل سمومه و لم تنم عنى عين حراسته فلما رأيت ضعفى عن احتمال الفوادح و عجزى عن ملمات الجوائح صرفت ذلك عنى بحولك و قوتك لا بحولى و قوتى فالقيته في الحفير الذى احتفره لى خائبا مما امله في دنياه متباعدا مما رجاه في آخرته فلك الحمد على ذلك قدر استحقاقك سيدى اللهم فخذه بعزتك و اقلل حده عنى بقدرتك و اجعل لى شغلا فيما يليه و عجزا عمن يناويه اللهم و اعدنى عليه من عدوى حاضرة تكون من غيظى شفاء و من حقى عليه وقاء وصل اللهم دعائى بالاجابه و انظم شكايتى بالتغير و عرفه عما قليل ما وعدت الظالمين و عرفنى ما وعدت في اجابة المضطرين انك ذو الفضل العظيم و المن الكريم ) * على بن يقطين گويد بعد از آنكه آن جناب اين دعا را تلاوت نمود جمعيت پراكنده شدند و ديگر اين جمعيت جمع نشدند مگر از براى خواندن نوشتهء كه بآن جناب رسيد در حكايت موسى بن مهدى و در اين واقعه بعضى از كسانى كه نزد آن جناب حاضر بودند از اهل بيت آن بزرگوار چند شعر انشاء نمود < شعر > و ساريه لم تسر في الارض تبتغى محلا و لم يقطع بها البعد قاطع سرت حيث لم تحذى الركاب و لم تنخ لورد و لم يقصر لها العمر ضايع تمر وراء الليل و الليل ضارب بجثمانه فيه سمير و هاجع تفتح ابواب السماء و دونها اذا قرع الابواب منهن قارع اذا وردت لم يرد الله و قدها على اهلها و الله رأى و سامع - و انى لأرجو الله حتى كانما ارى بجميل الظن ما الله صانع < / شعر > حديث كرد ما را ابو احمد هانى بن محمد بن محمود عبدى و گفت پدرم بسند مرفوع روايت كرده است كه موسى بن جعفر ( ع ) بر هارون وارد شد هارون بآن جناب عرض كرد كه يا ابن رسول الله خبر بده مرا از طبايع چهارگانهء آن جناب فرمود .
اما ريح كه مراد بآن نسيمى است از هوا كه در اندرون انسان ميرود و مايهء حيوة و زندگانى شخص است بمنزلت پادشاهى است كه مدارا كند يعنى على الدوام در صدد اصلاح مزاح است و اما خون بمنزلهء بندهء خاسر و زيانكار است و بسا هست كه بنده مولاى خود را بقتل ميرساند و اما بلغم بمنزلهء دشمنى است كه در جدال و نزاع باشد اگر از جانبى او را مسدود كند از طرف ديگر مفتوح خواهد شد و اما صفراء بمنزلهء زمينى است هر گاه

51