كرد بعلى بن ابى طالب و فرمود خدا فرموده * ( إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْه مَسْؤُلًا ) * . پس از آن فرمود بعزت پروردگار قسم است كه جميع مردم را در روز قيامت بر سر پاى باز دارند و سؤال كنند از دوستى و ولايت على ( ع ) اينست كه حقتعالى فرمايد * ( وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْؤُلُونَ ) * . « مترجم گويد » كه شايد مقصود از اين حديث شريف اين باشد كه رسول خدا خواست بايشان بنمايد كه اگر شما بمنزلهء گوش و قلب و چشم من باشيد تا ولايت على را نداشته باشيد بحال شما ثمر ندارد .
حضرت على بن موسى بتوسط پدر بزرگوارش از جد امجدش جعفر بن محمد ( ع ) روايت كرده است كه آن جناب فرمود .
خداوند دشمن ميدارد خانهء كه در آن گوشت خورده مىشود و گوشت فربه را بعضى اصحاب آن بزرگوار عرض كردند يا ابن رسول الله ما دوست ميداريم گوشت را و خانه هاى ما خالى از آن نيست .
پس اين چگونه خواهد شد فرمود چنان نيست كه شما رفته‌ايد بلكه مراد از آن خانه كه در آن گوشت خورده مىشود خانه اى است كه در آن بسبب غيبت مردم گوشت آنها خورده مىشود و مراد از گوشت فربه شخص متكبر است كه در هنگام راه رفتن بر خود ببالد . از عبد السلام بن صالح هروى مروى است كه گفت بحضرت رضا ( ع ) عرض كردم يا ابن رسول الله از پدران تو روايت شده است كه هر كسى در ماه رمضان جماع كند و يا آنكه افطار كند بايد سه كفاره بدهد و يك كفاره هم از ايشان روايت شده است ما كدام يكى از اين دو خبر را قبول كنيم فرمود بهر دو عمل كنيد هر گاه مردى در ماه رمضان با غير حليلهء خود بوجه حرام جماع كند يا بحرام افطار كند سه كفاره بايد بدهد بندهء آزاد كند و دو ماه پى در پى روزه بگيرد و شصت نفر مسكين را طعام دهد و قضاء روزهء آن روز را هم بگيرد و اگر با حليلهء خود جماع كند يا اينكه بحلال افطار كند يك كفاره بر او لازم است و قضاء روزهء آن روز را و اگر از روى نسيان و فراموشى مفطرى بعمل آورده چيزى بر او نيست . از احمد بن اشيم مروى است كه گفت بحضرت رضا ( ع ) عرض كردم فداى وجودت شوم چرا اعراب فرزندهاى خود را باسم سگ و پلنگ و يوز و مانند آن خطاب ميكنند فرمود زيرا كه اعراب هميشه با يك ديگر نزاع ميكنند و بجهت ترسانيدن دشمنان اين گونه اسماء را براى فرزندان خود مينهند و غلامان خود را باسم فرج و ميمون و مبارك مينامند از جهت اينكه آرزوهاى آنها اينست كه آنها مبارك و ميمون و گشاينده هم و غم باشند و باب تيمن اين اسماء بر آنها نهند . از عبد السلام بن صالح هروى مروى است كه گفت از حضرت رضا ( ع ) شنيدم كه

236