حاجت ترا بر آورد و دين ترا ادا كرد و جايزه و عطاهاى ترا بتو رسانيد و روى كرد بربيع و گفت اى ربيع او را زياده از دو شب نگاه نميدارى و شب سوم مرخص است نزد اهل و عيال خود رود پس چون كه آن جناب بيرون رفت ربيع باو عرض كرد يا ابا عبد اللَّه ديدى شمشيرى را كه از براى تو گذاشته بودند و سفرهء چرمى را كه از براى تو گسترانيده بودند .
پس بچه چيز لبهاى مباركت را حركت دادى يعنى چه دعائى خواندى كه از اين شر ايمن شدى حضرت فرمود اى ربيع چون ديدم در صورت او شر را كه سيماى او شهادت ميداد بر قصد بد او گفتم حسبى الرب من المربوبين و حسبى الخالق من المخلوقين و حسبى الرازق من المرزوقين و حسبى الله رب العالمين حسبى من هو حسبى حسبى من لم يزل حسبى حسبى من كان مذ كنت حسبى * ( حَسْبِيَ الله لا إِله إِلَّا هُوَ عَلَيْه تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ) * ) * حضرت عسگرى حسن بن على ( ع ) بتوسط آباء امجاد خود از حضرت موسى بن جعفر ( ع ) روايت كرده كه آن جناب فرمود جعفر بن محمد الصادق ( ع ) فرمود در قول خدا * ( اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ ) * كه مقصود اينست كه ارشاد كن ما را براه راست ، ارشاد كن ما را بملازم بودن راهى كه بكشاند ما را بمحبت تو و رساننده باشد ما را بدين تو و منعكننده باشد ما را از اينكه پيروى كنيم ميل و هواهاى نفسانى خود را تا هلاك شويم يا اينكه برايهاى خود عمل كنيم و هلاك شويم . از حسين بن خالد مروى است كه گفت از حضرت على بن موسى الرضا ( ع ) سؤال كردم از آيهء شريفه * ( إِنَّا عَرَضْنَا الأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَالأَرْضِ وَالْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها ) * تا آخر آيه فرمود مراد از امانت ولايت است و هر كس ادعاى ولايت كند بخلاف حق و صدق كافر خواهد بود .
« مترجم گويد » پس بنا بر اين معنى آيهء شريفه چنين خواهد بود بدرستى كه ما عرضه كرديم ولايت و دوستى على و اولاد او را بر آسمانها و زمينها و كوهها پس ابا و امتناع كردند از اينكه خيانت كنند و سنگينى گناه و عقابى كه مترتب بر قبول نكردن ولايت است بر خود حمل كنند و بترسيدند از ولايت و قبول نكردن آن با وجود اجرام عظام آنها و سنگينى و بزرگى جثهء آنها و متحمل اين بار سنگين و وزر و وبال و عقاب و اثم بىحد شد انسان با اين ضعف بنيه و ناتوانى او خيانت كرد ولايت را و اين آدمى بسيار ستمكار است بر نفس خود كه ولايت را در غير محل قبول نمود و مخالفت حق كرد و بسيار نادان است كه بجهت اين ادعا اين عذاب اليم و نكال عظيم را بر خود پسنديده و مراد بعضى انسان است كه اين ادعا نمودند .

230