بدان مىبرند پس گويا نمىشنوند بدرستى كه بدترين جنبندگان در روى زمين در نزد خدا كرانند از شنوائى حق گنگانند از گفتن حق كه در نمىيابند حق را يعنى خود را نميدارند بر يافتن حق و اگر دانستى خداى در ايشان نيكوئى كه نفع گرفتن است به آيات قرآن هر آينه بشنوانيدى ايشان را يعنى لطف كردى و توفيق ارزانى داشتى تا بشنوند آن را بر وجه اختيار و اگر بشنوانيدى ايشان را بوسيلهء لطف هر آينه برگشتى از آن در حالتى كه ايشان اعراضكنندگان باشند از قبول حق و گفتندى كه ما شنيديم و نافرمانى خدا كرديم و قبول نكرديم بلكه شنوانيدن حرف حق و پيغمبر را مبعوث گردانيدن و افزونى دادن بر تمام خلق از فضل و كرم خداوند است و خدا صاحب فضل بزرگست كه نعم دنيا و آخرت نزد او محقر و مختصر نمايد .
پس با وجود اين آيات كه در قرآن مجيد وارد شده است چگونه ايشان را برسد امام از براى خود اختيار كنند و در حال آنكه امام عالمى است كه جهل از براى او نخواهد بود و رعايتكننده ايست كه ضعف در او نخواهد بود امام معدن قدس و طهارت و اعمال حسنه و زهد و علم و عبادتست امام مخصوص است باين كه رسول او را بامامت خوانده باشد ، امام از نسل مطهره بتول عذرا فاطمهء زهراست ( سلام الله عليها ) امام بايد عيبى در نسب او نباشد و هيچ صاحب حسبى او را پست و خوار نكند ، امام بايد از خانواده قريش باشد و بالا رود تا جد او بهاشم رسد و از آل رسول و عترت آن بزرگوار باشد و راضى باشد برضاى حقتعالى كه رضاى او اشرف است از آنچه در آن تصور شود و بايد از شاخه هاى عبد مناف باشد يعنى از ذريهء او باشد امام بايد صاحب علم كامل و حلم تمام قوى بر امامت عالم بسياست و فرايض الهى واجب الاطاعة بر پا دارنده امر خدا و نصيحتكنندهء بندگان خدا و حافظ دين خدا باشد و حق جل و علا وجود پيغمبران و ائمهء را بزيور توفيق آراسته و از علم مخزون و حكمت خود بآن مقدار ايشان را پيراسته كه از براى غير ايشان نخواسته و از غير ايشان مقدار از علم و حكمت عنايت نفرموده پس علم ايشان بالاى علم هر كس است از اهل زمان خود و حق تعالى فرموده * ( أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ) * آيا آنكه راه مينمايد بحق باسباب توفيق و الطاف سزاوارتر است كه متابعت كرده شود يا آن كس كه بخودى خود راه نيايد بسوى حق مگر آنكه او را راهنمائى كنند پس چيست و چه بوده شما را و چگونه حكم ميكنيد كه اين دو قسم يكسانند و باز حقتعالى ميفرمايد * ( وَمَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً ) * و آن كسى كه حكمت باو عطا شد باو خيرى بسيار عطا شد و خداوند در حق طالوت ميفرمايد

162