كه او از زمين زنده بالا رفت و او را در ميان زمين و آسمان قبض روح كردند پس از آن بآسمانش بالا بردند و روحش را باورد كردند اينست كه حقتعالى ميفرمايد * ( إِذْ قالَ الله يا عِيسى إِنِّي مُتَوَفِّيكَ وَرافِعُكَ إِلَيَّ ) * و ياد كن اى محمد ( ص ) وقتى را كه خدا فرموده اى عيسى من تمامكنندهء اجل توام باين وجه كن من نگاه دارنده توام از قتل يهود تا وقتى كه اجل مكتوب تو در رسد ترا بميرانم و بر دارندهء توام بسوى كراميت خود يعنى بعد از قبض روح تو بمواضع ملائكه ات برسانم كه آسمانست و حقتعالى حكايت ميكند از قول عيسى در روز قيامت * ( وَكُنْتُ عَلَيْهِمْ شَهِيداً ما دُمْتُ فِيهِمْ فَلَمَّا تَوَفَّيْتَنِي كُنْتَ أَنْتَ الرَّقِيبَ عَلَيْهِمْ وَأَنْتَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ) * و گواه بودم من بر احوال و افعال اين امت مادام كه در ميان ايشان بودم پس آن هنگام كه مرا قبض روح كردى از دار دنيا بدار آخرت بردى تو بر ايشان نگهبان بودى و بر احوال ايشان اطلاع داشتى و تو بر همه چيز گواهى و اطلاع دارى و ميگويند كسانى كه در امر ائمه ( ع ) از حد خود تجاوز نمودند كه چگونه مىشود كه جايز باشد امر عيسى ( ع ) بر مردم مشتبه باشد و بنظر ايشان چنان نمايد و حال اينكه واقع امر غير از آن بود و جايز نباشد كه امر ائمه بنظر خلق چنين نمايد كه آنها را كشتند و چيزى كه سزاوار است در جواب ايشان گفته شود اينست كه عيسى ( ع ) متولد شد بدون پدر پس چرا جايز نباشد كه ائمه ( ع ) متولد شوند و از براى آنها پدران نباشد و اينها جرأت نميكردند بر اظهار مذهب خودشان در اين باب و هر گاه جايز باشد كه جمع پيغمبران و رسولان و حجتها بعد از آدم ( ع ) از پدر متولد شده باشند و از ميان ايشان عيسى ( ع ) بدون پدر متولد شده باشد جايز است كه امر او در غير از او از پيغمبران و رسولان بر مردم اشتباه باشد و چنان نمايد و حال اينكه واقع بخلاف آن باشد چنانچه جايز است كه متولد شود بدون پدرى و حال اينكه ساير پيغمبران چنين نباشند ليكن حقتعالى اراده كرد كه حكايت حضرت عيسى علامتى از براى مردم باشد كه بر هر چيزى قادر است .
باب بيستم « در ذكر آنچه وارد شده است از آن جناب در وصف امامت و امام و ذكر فضل امام و رتبهء او » از عبد العزيز بن مسلم مروى است كه گفت ما در زمان حضرت على بن موسى الرضا ( ع ) در مرو بوديم و آن زمان ابتداى كار ما بود يعنى جوان بوديم روز جمعه اجتماع كرديم در مسجد جامع و مردم گفتگو از امامت در ميان انداختند و اختلاف مردم را در امامت ذكر

156