كرده كه سكونت در آن موقتى است و او را خانه ابدى دگريست ، و از اين خانه اش بدر خواهد برد بدان خانه ابدى كه ثواب و عقاب دائم دارند ، و اگر بنده آنچه را بوى داده در آن راهى صرف كند كه او را فرموده است آن ثواب دائم را در آن خانه ابدى كه بدان جايش برد بوى دهد ، و اگر آنچه را كه بوى داده در راهى كه غدقنش كرده صرف كند آن عقاب ابدى را در آن خانه جاويدان بوى روا دارد ، آقا در اينجا حد معينى را مقرر نموده و آن نسبت بخانه موقتى نخست او است كه در دنيا بوى داده و مقرر كرده كه چون بنده باين حد رسد و آن مال را جابجا كند و با اينكه آقا هميشه و همه وقت مالك آن بنده و آن مال است وعده داده كه آن مال را از او نگيرد تا در اين خانه نخست باشد تا مدت سكناى مقرر خود را بسر رساند ، و آقا باين قرار وفادار است زيرا موصوف بعدالت و وفاء و انصاف و حكمت است . آيا نبايد اگر اين بنده اين مال را در راهيكه باو فرمانداده صرف كند آقا هر آنچه اش از ثواب وعده داده وفا كند و باو تفضل كند كه در يك خانه نابودشدنى بكارش گماشته و ثواب طاعتش را نعمتى پاينده دهد در خانه پابرجا و ابدى ؟ .
و اگر آن بنده آن مالى را كه آقا بوى داده در روزگار سكونت در خانه نخست در راهيكه غدقن كرده صرف كند ، و مخالفت امر آقا را كند همچنين او را عقوبت جاويدانى كه بوى وعده شده بايست است و آقا در اين عقوبتش باو ستمى نكرده چون از پيش باو گفته و اعلام كرده و باو فهمانده و وفاء بوعده و تهديد بر او لازمست ، و مولاى توانا و با تسلط بدين وصف است ، اما مولى همان خدا جل و عز است و اما عبد همان آدميزاده آفريده است ، و مال توانائى وسيع او است ، و امتحانش اظهار حكمت و قدرت است ، و خانه فانى همان دنيا است ، و برخى از مالى كه مولا باو داده همان توانشى است كه آدميزاده دارد ، و امورى كه خدا فرموده مال را در آن صرف كنند همان توانائى پيروى از پيمبران و اقرار بدان چه است كه

495