< شعر > آن امامى تو كه از طاعتش اميد رود از خدا مغفرت ما همه در روز نجات شبههء دينى ما را تو نمودى روشن مزديابى ز خدا از طرف ما روضات نيست در كار بد هرزه ره معذرتى كه شدى مرتكبش از ره عصيان و ستم < / شعر > پس راستى امير المؤمنين موافق قرآن رهنمائى كرده ، و جبر و تفويض هر دو را كه اعتقاد بدانها باطل و كفر است و تكذيب قرآنست نفى كرده ، و بخدا پناه بريم از گمراهى و كفر ، و معتقد نيستيم نه بجبر و نه بتفويض بلكه بمنزله بين المنزلتين و آن عبارت است از امتحان و اختبار بوسيله توانشى كه خداوند بماها داده ، و بدان ما را بعبادت گماشته چنانچه قرآن بر آن گواه است و امامان ابرار از آل رسول ( ص ) بدان معتقدند .
و نمونه امتحان بوسيله توانش نمونه مرديست كه بنده اى دارد ، و مال بسيارى دارد و خواسته كه با دانستن سرانجام كار بنده اش او را بيازمايد ، و آنچه را خواسته از دارائى خود ببنده اش داده ، و كارهائى هم باو پيشنهاد كرده و فهمانيده و باو فرموده آنچه را بوى داده در آنها صرف كند ، و كارهائى هم كه دوست ندارد بوى غدقن كرده و باو پيشگو كرده كه از آنها دورى كند و از آنچه اش داده در آن صرف نكند ، و آن دارائى در هر دو سو بكار ميرود ، و يكى از آن دو مال را در پيروى فرمان آقا و پسند او صرف كرده ، ديگرى در پيروى از نهى و خشم او ، آقايش در خانه آزمايش مسكن داده ، و باو اعلام

494