باره اش گويند بهراسد و گويد : من از ديگرى بخود داناترم و پروردگارم بمن داناتر است از خود من ، پروردگارا مرا بدان چه گويند مگير و از آنچه پندارند بهتر ساز و آنچه كه نميدانند بيامرز زيرا تو علام الغيوبى .
نشانه هر كدام اينست كه در ديندارى نيرومند است ، و با آرامى خدا ترس است ، و ايمانش بسرحد يقين است ، و بدانش حريص است ، و با نرمش زيرك است و با نگرانى بخشنده است ، و دين را خوب ميفهمد ، و دانستهء بردبار است ، و با توانگرى ميانه رو است ، و در عبادت خشوع دارد ، و در ندارى تجمل دارد ، و در سختى شكيبا است ، و در دست رنج خود ترحم ميكند ، و حق را ميدهد ، و بآرامى كسب ميكند و دنبال روزى حلال ميگردد ، و در راه حق چالاك است ، و از طمع خوددار ، و براستى نيكوكار ، و هنگام شهوت پارسا ، ستايش آنكه نميفهمد او را فريب ندهد ، و حساب كار خود را دارد ، و براى خود در كار دنيا شتاب ندارد ، كار شايسته كند و باز هم ترسانست ، شام كند و متوجه شكر خدا است ، و بامداد كند و همتش ذكر خدا است ، در حذر شب گذراند و شادمان صبح كند ، پرهيزنده است از غفلت كه از او پرهيزيده شده است ، و بفضل و رحمت خدا داد شاد است ، نفس سركش را در هوايش اجابت نكند ، شاد است در آنچه بايدش حذر كرد ، و روشنى چشمش در نعمت بيزوال است ، و در آنچه فانيست بيرغبت است ، حلم را بعلم در آميزد و علم را بعمل ، او را نگرى كه تنبلى از او دور است ، و چالاكيش پيوست است ، و آرزويش نزديك و لغزشش اندك ، و دلش خاشع ، و نفسش قانع ، جهلش نهان ، و كارش آسان ، دين نگهدار و شهوت كش غيظ فرو خور ، خلق پاك ، رازى كه باو سپرده‌اند بدوستان هم نگويد ، و گواهى حق را از دشمنان هم دريغ

156