و عذابش را بخوبى ميچشند ، دل غمين و بىآزارند لاغراندام و كمنياز و پارسايند و باسلام كمك فراوان كنند ، چند روزى صبر كردند و بدنبالش آسايش طولانى و پرسود بدست آوردند خداى كريمشان فراهم آورد ، دنيا آنها را خواست و آنان دنيا را نخواستند و بدنبالشان دويد و آن را درمانده ساختند ، اما در شب بر سر پا بايستند و قرآن را بخوانند بآرامى و با آن خود را بغم آخرت اندازند ، و دواء درد خود را برانگيزند ، غمشان برافروزد ، و بر گناه خود بگريند ، و دردناك و دلريش شوند ، چون بآيه تشويق بگذرند بدان دل دهند و جانشان از شوق سربرآرد ، و پندارند آن وعده جلو چشمشان حاضر است ، و چون بآيهء بيم گذرند با گوش دل آن را بشنوند و پندارند كه ناله و شهيق جهنم در توى گوش آنها است آنان كمر بسته و پيشانى و كف و سر انگشت بر زمين نهاده و از خداى بزرگ آمرزش گناه و برائت از دوزخ ميخواهند .
در روز فرزانگان و دانشمندان و نيكوكاران و پرهيزكارانند ، ترس از خدا آنها را بمانند چوبه تير نزار كرده ، هر بيننده بدانها نگرد پندارد بيمارند و گويد خود باخته‌اند ، با نهاد اين مردم فكر بزرگى درآميخته گاهى كك بياد بزرگى خداى تعالى و شدت سلطان اويند بهمراه ياد مرگ و هراسهاى قيامت ، اينست كه دلهاشان را از جا كنده و تصوراتشان را برآشفته ، و خردشان را از سر بدركرده ، و چون از اين باره نگرانند بدرگاه خدا شتابند بوسيله كارهاى خوب ، بكم خشنود نباشند و بسيارش را هم فزون نشمارند آنان خويش را متهم بتقصير دانند ، و از كردار خود نگرانند ، هر گاه يكى از آنها را ستايند از آنچه در

155