شود كيفر گناه خويش ببيند ، و اگر توبه نكند در روز قيامت عذابش دو چندان شود و در آن [ عذاب ] به خوارى جاويدان باشد .
7 - و امّا شهادت آن زن كه بتنهائى جايز مىباشد « قابله » است ، البتّه اگر به او رضايت دهند ، كه در غير اين صورت كمتر از دو زن كفايت نمىكند ، و در اينجا بضرورت دو زن بجاى يك مرد مىباشند ، زيرا در اين مورد بخصوص ممكن نيست كه مرد كار زن را انجام دهد ، بنا بر اين اگر تنها يك زن بود ، شهادت و گواهى او همراه با سوگند پذيرفته مىشود .
8 - و امّا فرمايش على عليه السّلام در مورد فرد خنثى همان گونه است كه فرموده ، البتّه بدين قرار كه : مردانى عادل هر كدام آينه اى بدست گرفته و فرد خنثى پشت سر آنان عريان مىشود ، و آن جماعت نيز به عكسى كه در آينه افتاده نظر كرده و حكم مىكنند .
9 - و پاسخت در مورد مردى كه چوپانى را ديده كه بر گوسفندى جهيده ، اين است : اگر گوسفند را شناخت آن را سر ببرد و بسوزاند ، و اگر نشناخت ؛ گلَّه را دو بخش كند و ميان آن دو قرعه اندازد ، پس چون قرعه بنام يكى از آن دو افتاد نيمهء ديگر نجات يابد ، سپس نيمهء باقى مانده را دو بخش كند و ميان آن دو قرعه اندازد ، و بهمين ترتيب قرعه را ادامه داده تا دو گوسفند بماند ، پس ميان آن دو نيز قرعه اندازد ، پس قرعه به هر كداميك افتاد آن را ذبح كرده و بسوزانند ، و بدين ترتيب گوسفندان ديگر نجات يابند .
10 - و امّا قراءت [ حمد و سوره ] در نماز صبح بلند خوانده مىشود ، چرا كه پيامبر صلَّى الله عليه و اله و سلَّم به وقت تاريكى آن را مىخواند ، بهمين خاطر قراءت آن از نمازهاى شبانه بحساب آيد .
11 - و كلام على عليه السّلام كه : « قاتل زبير را به دوزخ بشارت ده ! » آن پيرو فرمايش رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم بود ، [ كه قبلا گفته بود ] ، و سرانجام قاتل زبير ( اين جرموز ) [1] از خوارج نهروان گشت ، و امير مؤمنان عليه السّلام او را در بصره نكشت

[1] او عمرو بن جرموز است ، و گويند : وى پس از كشتن زبير به خدمت امير المؤمنين عليه السّلام رسيده و به دربان آن حضرت گفت : براى قاتل زبير اجازهء ورود بگير ، پس فرمود : هم اجازهء ورودش ده و هم بشارت به دوزخ . و چون چشم آن حضرت به شمشير زبير افتاد فرمود : [ اين شمشير ] مدّتهاى مديد غم و اندوه از چهرهء رسول خدا صلَّى اللَّه عليه و اله و سلَّم زدود !

453