اختصاص بدو يافت و او نيز آن را [ به فرمان خدا ] بر عهدهء على عليه السّلام نهاد ، و از آن پس امامت در فرزندان برگزيده اش ؛ آنان كه خداوند علم و ايمانشان بخشيد قرار گرفت ، و اين همان فرمايش الهى است كه فرمود : * ( وَقالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَالإِيمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِي كِتابِ الله إِلى يَوْمِ الْبَعْثِ فَهذا يَوْمُ الْبَعْثِ وَلكِنَّكُمْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ ) * : « و كسانى كه ايشان را دانش و ايمان داده‌اند بآنها گويند : هر آينه در نوشتهء خداى تا روز رستاخيز درنگ كرده‌ايد ، اينك اين است روز رستاخيز ولى شما نمىدانستيد - روم : 56 » ، به همان شيوه اى كه خداوند آن را در فرزندان او تا روز قيامت جارى ساخته و مقرّر داشت ، زيرا هيچ پيامبرى پس از محمّد ( ص ) نيست ، پس از كجا اين جماعت نادان با رأى و نظر خود مىخواهند امامت را اختيار و انتخاب كنند ؟ ! براستى امامت جايگاه و مرتبهء انبياء ، و ميراث اوصيا است ، امامت خلافت خدا و رسول او ، و مقام امير المؤمنين و ميراث حسن و حسين عليهم السّلام است .
براستى امام سر رشتهء امور دين ، و نظام كار مسلمين ، و مايهء صلاح دنيا و عزّت اهل ايمان است ، امام پايه و ريشهء اسلام بالنده و رو برشد ، و شاخهء بلند و والاى آن است ، در پرتو امام است كه : نماز و زكات و روزه و حجّ و جهاد به تماميّت رسد و كامل گردد ، و غنائم [ بىتاخت و تاز و خونريزى ] و صدقات وفور يابند ، و حدود و احكام اجرا شوند ، و مرزها و اطراف [ كشور اسلامى ] حفظ و حراست گردد .
امام است كه حلال خدا را حلال ، و حرام خدا را حرام مىكند ، و حدود الهى را جارى نموده و از دين خدا دفاع مىنمايد ، و با حكمت و پند نيكو و دليل قاطع به راه خدا دعوت مىكند .
امام همچون خورشيد درخشانى است كه نورش جهان را فرا مىگيرد ، و جايگاهش در افق بگونه اى است كه نه دستها بدان رسد و نه ديدگان تواندش ديد .
امام ، ماه [ شب چارده ] تابان است و چراغ درخشان و نور طالع ، و ستارهء راهنما در دل تاريكيها ، و راهنماى هدايت و نجات بخش از نابودى است .
امام [ گمشدگان را ] چون آتش روشنى است روى تپّه ، و سرمازدگان را گرمى بخش بوده ، و در حوادث هولناك راهنما است ، و هر كس از او جدا شود نابود و هلاك گردد .
امام ، ابرى است پرباران ، و بارانى است پربركت ، و آسمانى است پرتوافكن ، و زمينى است گسترده ، و چشمه اى است جوشان ، و اصطخرى است و گلستان .

413