مخالفت نموده و نيز وضويش از او كفايت نكند ( يعنى : وضويش باطل است ) چرا كه امير المؤمنين عليه السّلام در مورد مسح كردن بر روى كفش با ديگران مخالفت كرده ، [ و داستان از اين قرار است كه ] عمر او را گفت : من خود ديدم كه رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم [ بر روى كفش ] مسح مىكرد ، و حضرت على عليه السّلام فرمود : « [ اين را تو ] پيش از نزول سورهء مائده يا پس از آن ديدى ؟ » گفت : نمىدانم ، و حضرت فرمود : « ولى من بر اين مطلب نيك واقفم كه رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم از زمانى كه سورهء مائده نازل شد بر كفش خود مسح نكرد » .
و غسلهاى واجب : غسل از جنابت و احتلام و حيض است ، و غسل كسى كه مرده اى را شسته است ، و غسلهاى مستحبّ : غسل روز جمعه ، و غسل دو عيد قربان و فطر ، و غسل ورود به مكَّه و مدينه ، و غسل زيارت ، و غسل احرام و روز عرفه ، و غسل شب اوّل ، و نوزده ؛ و بيست و يك ؛ و بيست و سوم ماه رمضان مىباشد .
و نمازهاى واجب : نماز ظهر چهار ركعت ، نماز عصر چهار ركعت ، نماز مغرب سه ركعت ، و نماز عشاء آخر ؛ چهار ركعت ، و نماز صبح دو ركعت است ، پس اينها هفده ركعت مىشود . و نمازهاى مستحبّى يا نوافل سى و چهار ركعتند : هشت ركعت آن پيش از ظهر ، و هشت ركعت پس از آن ، و چهار ركعت پس از مغرب ، و دو ركعت نماز نشسته - كه يك ركعت محسوب مىشود - پس از عشاء آخر ، و هشت ركعت در سحر ، و نماز وتر كه سه ركعت است ، و دو ركعت پس از وتر ( يعنى : نافلهء صبح ) است . و نماز در اوّل وقت بايد خوانده شود . و فضيلت يك ركعت نماز جماعت همچون دو هزار ركعت نماز فرادى مىباشد ( يعنى : يك ركعت نماز جماعت بر دو هزار ركعت نماز فرادى مزيّت و برترى دارد ) ، و نبايد پشت سر فرد تبهكار نماز بخوانى ، و جز به افراد امامى مذهب اقتدا نشود ، نه در پوست حيوانات مرده نماز بخوان و نه پوست حيوانات درنده . و تقصير و شكسته شدن نماز [ براى مسافر ] در چهار فرسخ رفتن و چهار فرسخ برگشتن است [1] كه

[1] هر گاه سفر در يك روز انجام شود چهار فرسخ رفت و چهار فرسخ برگشت مىباشد ، و در صورتى كه در روزهاى متوالى باشد ملاك در تقصير هشت فرسخ است ، و هر دوازده ميل يك بريد و هر يك بريد چهار فرسخ مىباشد . و استاد گرامى آقاى غفّارى - أيّده اللَّه - در مورد كوتاه كردن نماز در سفر گويد : « ملاك در تقصير يك روز تمام در مسير بودن است ، و لو رفتن و برگشتن ، پس اگر هشت فرسخ را در كمتر از يك روز طىّ كند و روز تمام نشده بمقصد يا بمنزل برسد معلوم نيست كه وى مسافر باشد ، و فقهاى عظام ما - رضوان اللَّه تعالى عليهم - كه در طول قرون گذشته به هشت فرسخ مستقيم يا ملفّق كفايت كرده‌اند از اين رو است كه در آن روزگار با وسائل موجود آن زمان كسى را ميسور نبود كه بيش از هشت فرسخ - چه رفتن و چه رفتن و برگشتن - را در يك روز طىّ نمايد ، و إلَّا بر طبق اخبار » بياض يوم « است روشنائى يك روز رفتن مسافرت خواهد بود » .

392