على به محمّد ( امام باقر ) عليه السّلام ، و محمّد عليه السّلام نيز آن را به آن كس كه خواسته سپرده ، بدين خاطر شتاب مكنيد ؛ كه بخدا سوگند اين امر سه بار نزديك شده بود ولى چون شما آن را افشا ساخته و ظاهر نموديد خداوند آن را به تأخير انداخت ، بخدا سوگند كه شما هيچ سرّى نداريد جز آنكه دشمنانتان از شما بدان آگاهترند پسر نعمان ! خود را نجات بده ، زيرا بدستورم رفتار نكردى ( يعنى : در جماعت سخنى بر زبان راندى كه تحت تعقيب قرار گرفتى ) ، سرّ مرا فاش مساز ، كه بىشكّ مغيرة بن سعيد بر پدرم دروغ بست و سرّ او را فاش ساخت و در نتيجه خداوند تيزى شمشير را به او چشانيد . و نيز أبو الخطاب [1] ؛ كه بر من دروغ بست و رازم را فاش ساخت [ سرانجام ] به عاقبت مغيره دچار شد هر كس امر ما را مخفى بدارد خداوند او را در دنيا و آخرت مىآرايد ، و بهره اش را بدو عطا مىكند ، و او را از مرگ و زندان تنگ حفظ مىنمايد . روزگارى قوم بنى اسرائيل آنچنان دچار قحطى گرديد كه چارپايان و فرزندانشان همه هلاك شدند ، پس حضرت موسى عليه السّلام بدرگاه الهى دعا كرد ، زان پس خداوند به او فرمود : موسى ! [ آنان آشكارا ] زنا

[1] او رئيس فرقهء مغيريّه است ، كه در آغاز كار خويشتن دوستى خود را به اماميّه آشكار ساخت و گفت كه امامت پس از على و حسن و حسين ( عليه السّلام ) به نبيرهء او ؛ محمّد بن - عبد اللَّه بن حسن بن حسن بن على رسيد ، و او مهدى و همنام پيغمبر ، و پدرش همنام پدر پيامبر است . و رافضيان او را در اين سخن پيروى كرده و چشم براه محمّد بن عبد اللَّه بن حسن ابن حسن بن على نشستند ، وى پس از پيشوائى ايشان كفرى روشن را آشكار ساخت . يكى اينكه دعوى پيغمبرى و دانائى اسم اعظم كرد و گفت : وى بتوسّط آن نام ، مردگان را زنده كند و لشكرها را گريزان سازد . ديگر اينكه در تشبيه و مانند كردن خداى گزافه گوئى كرده گفت : پروردگار وى مردى است از نور و او را اندامها و دلى است كه سرچشمهء دانش است و اندامهاى او بصورت حروف هجا ميباشد ، و « الف » دو گام او است و « عين » بمانند چشم وى است . و أبو الخطَّاب رئيس فرقهء خطَّابيه و نامش محمّد بن مقلاص اسدى است . وى ابتدا چنين پنداشت كه امامان پيغمبرند ، سپس ايشان را بخدائى رساند و فرزندان حسن و حسين را پسران خدا و دوستان او خوانده و ميگفت : جعفر صادق خداى است ، چون جعفر از اين سخن آگاه شد او را لعنت كرده و از پيش خود براند . ابو الخطَّاب از آن پس دعوى خدائى كرد و پيروانش گفتند : جعفر خداى است ، جز اينكه أبو الخطَّاب در خدائى از او و على بن أبى طالب برتر است . خطَّابيّه گواهى دادن بدروغ بر دشمنانشان را روا مىدانستند . ( الفرق بين الفرق ، عبد القاهر بغدادى )

293