كه مشتاق بهشت گشت به خوبيها شتاب نمايد و لذّتها را به باد فراموشى مىسپرد ، و كسى كه از دوزخ بهراسد در بازگشت و توبهء از گناهان بسوى خدا شتاب ميورزد . و از امور نامشروع رو گرداند و هر كس كه در دنيا رفتارش زاهدانه باشد گرفتاريها بر او آسان شود و آن را ناخوش ندارد ، و همانا خداوند بندگانى دارد كه به سوى آخرت و پاداش آن دلبستگى و تعلَّق خاطر دارند ، و ايشان همچون افرادى مىباشند كه گوئى بهشتيان را در بهشت جاودان و برخوردار از نعمت مىبينند ، و دوزخيان را در حال عذاب در آتش مينگرند . از اين رو شرّ و ناگوارى خود را از مردمان بدور داشته‌اند ، چون دلهاشان به سبب خوف الهى از مردم فارغ است ، و ديدهاشان از حرام پوشيده ، و نيازشان به مردم سبك است . معاش اندك را از خدا پذيرفته‌اند كه همان قوت يا غذاى روزانه است ، دوره اى كوتاه را صبر كردند تا مگر از حسرت دراز روز رستاخيز برهند .
26 - مردى به آن حضرت عليه السّلام گفت : من براى خدا شما را بسيار دوست مىدارم ، حضرت عليه السّلام سر بزير انداخته سپس فرمود : بار إلها ! بتو پناه مىبرم كه براى تو محبوب شوم و تو از من بيزار باشى ! سپس رو بدان مرد كرده و فرمود : منهم تو را براى همان خدائى دوست مىدارم كه تو بدان خاطر مرا دوست دارى .
27 - براستى كه خداوند از شخص بخيل ، گداى سمج نفرت دارد .
28 - چه بسا فرد مغرور گول خورده اى كه صبح را سرگرم و خندان آغاز مىنمايد ، مىخورد و مىآشامد ، و از اين مطلب غافل است كه شايد خداوند بر او غضب نموده ، كه همان او را به آتش مىكشاند .
29 - رفتار مؤمن اين گونه است كه در ايّام تنگدستى باندازهء درآمد خرج مىكند ، و در روزگار رفاه و آسايش بقدر گشايش . از طرف خود به مردم حقّ مىدهد ، و پيش از آنان سلام مىكند .
30 - سه چيز موجب نجات مؤمن است : بازداشت زبان از مردم و عدم بدگوئى ايشان ، پرداختن به كارهائى كه سود آخرت و دنيا در بردارد ، و گريهء طولانى بر گناهش .
31 - نگاه مؤمن در روى برادر مؤمنش براى اظهار دوستى و محبّت او عبادت است .
32 - سه خوى و رفتار است كه اگر در فرد باايمان باشد در پناه و حمايت خدا قرار مىگيرد ، و پروردگار در روز قيامت او را در سايهء عرش خود جاى دهد ، و از

262