3 - مردى در نزد آن حضرت عليه السّلام گفت : احسان و نيكوكارى در غير اهلش هدر رود ، فرمود : اين گونه نيست ، بلكه احسان همچون بارش باران است كه به خوب و بد مىرسد .
4 - خداوند در مقابل گرفتن توان افراد ؛ بار طاعت خويش از دوششان بر گيرد ، و قدرت هر فردى را كه برگيرد تكليف از او بردارد .
5 - مردمى خدا را به چشمداشتى پرستيدند ، اين پرستش تاجران است ، و گروهى او را از روى ترس عبادت كردند ، و اين عبادت بردگان است ، و گروهى وى را براى سپاس و شكر پرستيدند و اين پرستش آزادگان است ، كه از برترين نوع عبادت است .
6 - مردى پيش از هر سخنى بدان حضرت گفت : حالت چطور است ؛ خدا تو را سلامت بدارد ، آن حضرت بدو گفت : سلام بر هر سخن مقدّم است ، خداوند سلامتت دهد ، سپس فرمود : به هيچ كس تا سلام نكند اجازهء ورود مدهيد .
7 - اگر خداى سبحان بخواهد تدريجا بنده اى را غافلگير كند ، نعمت بسيارش دهد و توفيق شكرگزارى از او برگيرد .
8 - آن حضرت عليه السّلام طى نامه اى به عبد الله بن عبّاس - هنگامى كه عبد الله بن زبير او را به يمين تبعيد كرد - فرمود [1] : امّا بعد ؛ شنيده‌ام كه ابن زبير تو را به طائف تبعيد ساخته ، اميدوارم كه خداوند بدين سبب آوازه ات را بلند سازد و گناه تو بريزد ، و جز اين نيست كه افراد صالح گرفتار شوند ( گرفتارى از آن صالحان است ) و اگر چنين بود كه تنها در آنچه دوست دارى اجر و پاداش مىبردى ، پاداش تو كم و اندك مىگشت ، اميدوارم كه خدا صبر و پايدارى در گرفتارى ، و سپاسگزارى به هنگام آسايش و رفاه را براى ما و شما بخواهد ، و هيچ دشمن حسودى را به جهت [ مشكلات ] ما و تو شاد نسازد ( يعنى : اميدوارم ما و شما را

[1] نسبت اين نامه به امام حسين عليه السّلام نادرست است ، زيرا ماجراى تبعيد عبد اللَّه بن عبّاس به طائف پس از شهادت آن حضرت عليه السّلام بوقوع پيوست . و ظاهرا اين نامه از جانب حضرت سجّاد على بن الحسين عليه السّلام بوده ، و ناسخ در نگارش « على بن الحسين » دچار سهو شده و با تقديم و تأخير نام « حسين بن على » را مكتوب داشته است . و ديگر آنكه ابن عبّاس توسّط ابن زبير به طائف تبعيد و در همان جا وفات يافت ، نه « يمن » ، و ظاهرا نسخه تصحيف شده است .

227