ترديد در كلام است ] او را ملزم [ نه در بند مكان است و نه محدود به زمان ، و نه در قيد ترديد و اگر ] . رفعت مقام او بدون صعود و فراز ، و حضور او بىهيچ جابجائى است . نيست و نابود را بيافريند ، و بود را از صحنهء هستى بيرون برد . جز او را در يك زمان دو صفت نباشد . انديشه به همان ايمان به بودن او تواند رسيد ، و اعتقاد به همان محض وجود اوست نه بصفتى جز در وجود او ، او خود خالق صفات است نه آنكه با آنها تعريف شود ، و باختيار او علوم شناخته مىشود نه آنكه او با آن ابزار شناخته شود ، پس اين خداى بىهمتا و بىمانندى مىباشد - پاك و منزّه است - ، اوست شنوا و بينا .
سخنانى كوتاه از امام حسين عليه السّلام « در زمينه‌هاى : پند ، حكمت ، زهد ، و امثال آن » 1 - آن حضرت عليه السّلام در طىّ مسير خود به كربلا فرمود [1] : براستى كه اين سرا دگرگون گشته و تغيير قيافه داده و خوبيهايش رو به زوال است ، و جز رطوبتى كه بر ته كاسه نشيند ، و جز يك زندگى پست و كم ارزشى - مانند چراگاهى كه جز گياه زيانبخش و بيماركننده در آن چيز ديگرى نمىرويد - از آن باقى نمانده است .
آيا نمىبينيد كه به حقّ عمل نمىشود ، و باطل را رها نمىسازند ؟ ! در يك چنين وضعى بايد مرد باايمان آرزوى مرگ كند [ و اين وضع اسفناك مؤمن را عاشق شهادت و لقاى پروردگار مىسازد ] چرا كه من مرگ را جز سعادت ، و زندگى با ستمگران را جز ستوه فكر و رنجش دل ندانم ، براستى كه مردم گوش به فرمان و پيرو دنيايند ، و عقيده و آئين چون لعابى بر سر زبان آنان مىباشد كه تا زندگيشان روبراه است آن را مىچرخانند ، و چون به گرفتارى آزموده شوند افراد ديندار كم شوند » .
2 - به مردى كه در حضور او از فردى بدگوئى و غيبت مىكرد فرمود : اى مرد ، دست از بدگوئى و غيبت بردار ، زيرا كه آن خوراك روزانهء سگهاى دوزخ است .

[1] طبرى از عقبة بن أبى العيزار نقل كرده است كه گفت : حسين عليه السّلام در « ذى حسم » برخاست و سپاس خداى بگفت و او را ستايش كرد آنگاه فرمود : « امّا بعد ، أنّه قد نزل من الأمر ما ترون و أنّ الدّنيا قد تنكّرت - إلخ » يعنى : « كارى » پيش آمد كه مىبينيد و دنيا دگرگون گشته - تا آخر خطبه » .

226