نامهء امام حسين عليه السّلام به مردم كوفه « هنگامى كه رهسپار آن ديار شد و پى برد كه دست از ياريش كشيده‌اند » امّا بعد ؛ اى مردم ، هلاكت و اندوه بر شما باد ! كه با آن شور ما را [1] خوانديد تا بفرياد شما رسيم ، و ما شتابان آمديم ، با همان شمشير كه پيش از اين در دستان ما بود بر سر ما كشيديد ، و آتشى كه بر دشمن خود و شما افروخته بوديم بر ما افروختيد ! يكپارچه بر ضدّ دوستان و كمك دشمنتان گرد آمديد ، با اينكه آنان نه رفتار عادلانه اى با شما داشتند ، و نه شما چشم اميدى به خير ايشان داشتيد ، نه بدعتى از جانب ما سر زده ، و نه نظر و رأى سستى از ما بروز كرده است . نفرين بر شما ! چرا آنگاه كه شمشير در نيام بود و دلها آرام ، و تصميم نااستوار ( پيش از بيعت با مسلم ) ما را رها نساختيد ! ؟ چونان پرواز ملخ بسوى فتنه پريديد ، و همچون پروانه در آتش آن افتاديد ، پس هلاكت و لعنت بر ستمگران امّت ؛ و پس مانده‌هاى احزاب ؛ و رهاكنندگان قرآن ، و تف شيطان ، و تحريفكنندگان كلام ( همانها كه راز معانى از كلمات برگرداندند ) ، و بر خاموشكنندگان سنّتها باد ! بر آنان كه زنازاده را به نژاد متّصل مىسازند ، و بر مسخره كنندگان ، آنان كه قرآن را پاره پاره كردند ، بخدا سوگند كه اين پيمان شكنى و بيوفائى عادت ديرينهء شماست ، كه خون شما با آن پيوسته و آميخته است ، و ريشه اتان بر آن استوار .
شما براى صاحب خود بدترين ميوهء گلوگير ، و براى غاصب لقمه اى گوارا ! هان ؛ كه لعنت خدا بر عهدشكنان باد ! آنان كه سوگندها و عهود را - پس از استوار كردن آنها - مىشكنند ، در حالى كه خداى را بر خويشتن ضامن كرده‌اند .
هان ؛ هم اكنون اين فرد ناپاك زاده ( ابن زياد ) پسر ناپاك زاده ، در انتخاب دو چيز پافشارى مىكند : يا عقيده و ايمان ، و يا پذيرش خوارى و مذلَّت ، در حالى كه هر گونه پستى از ما بدور است . خداوند و پيامبر و مؤمنان ، و نيز پاكدامنان ، و افراد با غيرت ، و شخصيتهاى سربلند نمىپسندند كه طاعت فرومايگان را بر قتلگاه بزرگواران ترجيح دهيم ، و من با همين افراد اندك از خانواده‌ام ، در برابر دشمن سر سخت و پرشمار مقاومت مىكنم ، هر چند كه ياران تنهايم گذاشته‌اند . هان ! بدانيد كه آنان جز باندازهء سوار شدن بر اسب منتظر نمانند تا اينكه آسايى جنگ به

[1] از كتاب لهوف سيّد ابن طاوس پيداست كه اين خطبه در روز عاشورا خوانده شده است .

222