نااميدشان نساخته است ) 146 - خاموشى حكمت است ، ترك سخن سلامت ( نجات ) ، و رازدارى پاره اى از خوشبختى و سعادت .
147 - تمام كارها در بند و رام تقدير قرار دارد تا آنجا كه آفت و بلا نيز در تقدير است .
148 - مردانگى مرد به حدّ كمال نرسد تا [ دانش دين را ] دريابد و بفهمد ، و در مخارج زندگى ميانه روى پيشه سازد ، و بر حوادث پايدارى نمايد ، و تلخى و تندى برادرانش را گوارا بشمارد .
149 - از صفت مردانگى و جوانمردى سؤال شد ، فرمود : عملى در نهان مكن كه در آشكار از آن شرم كنى .
150 - آمرزش خواهى با بجاى آوردن معصيت ؛ خود گناهانى جديد است .
151 - شناخت معبود را در جان خود ثابت داريد تا حركت اعضا در عبادت خدا سودتان بخشد .
152 - آن كس كه اعمال دينى را براى خوردن برگزيند [ و بكار نبندد ] نصيبش همان باشد .
153 - ايمان : سخنى است پذيرفته و مقبول ، و كردار و عملى است انجام شده ، و شناخت و عرفانى است قابل درك .
154 - ايمان بر چهار پايه [ استوار ] است : 1 - توكَّل و اعتماد به خداوند ، 2 - واگذارى و تفويض كارها به او ، 3 - اطاعت محض در برابر فرمان او ، 4 - و راضى بودن به قضاى الهى است .
و پايه‌هاى كفر چهار چيز است : 1 - رغبت ( دلبستگى بدنيا ) ، 2 - رهبت ( ترس از دست رفتن دنيا ) ، 3 - خشم ، 4 - و شهوت .
155 - هر كس كه در دنيا زهد را پيشهء خويش ساخت و از خواريش غمين نگشت ، و نه براى كسب عزّتش رقابت نكرد ، خداوند او را بدون راهنماى از مردمان هدايت كند ، و بدون آموختن بياموزد ، و حكمت را در سينه اش ثابت بدارد ( تقويت نمايد ) و بر زبانش براند .
156 - به يقين خداوند را بندگانى است كه در نهان ، بىريا با او رفتار كردند ، و در مقابل خداوند نيز بخوبى از ايشان قدردانى نمود ، اينانند كه نامهء اعمالشان به روز جزا [ از هر گناهى ] سفيد است و پاك ، و چون در پيشگاه خدا ايستند ، نامهء

205