نفس خود را هنگام روياروئى با شهوات بكشد ، زيرا كه نفس سركش ؛ آدمى را به كارهاى بد و هرزه وامىدارد مگر پروردگار ترحّمى كند ، كه خدايم آمرزنده و مهربان است . و اينكه به هنگام شك و شبهه به قرآن تكيه كند ، زيرا كه در آن بيان هر چيزى هست ، و نيز براى اهل ايمان مايهء هدايت و رحمت است . و ديگر اينكه رضاى خدا را جستجو كند ، و پيرامون خشم او نگردد ، و بر نافرمانى او اصرار نورزد زيرا پناهى جز درگاه او نيست .
سپس اى مالك اين را بدان كه من تو را روانهء كشورى نمودم كه پيش از اين دولتهائى در آن به عدل و داد و يا ظلم و ستم پرداخته‌اند ، و همانا مردم به كارهاى تو همان گونه نظر كنند كه تو در بارهء امور واليان پيش از خودت مىنگرى ، و همان را در باره ات گويند كه تو در بارهء آنان مىگوئى . و نيكان و افراد صالح را از آنچه كه خداوند بر زبان بندگانش جارى ميسازد ميتوان شناخت . پس بنا بر اين بايد محبوبترين ذخيره در پيش تو عمل صالح به ميانه روى در جمع مال و گذران امور مردمت باشد . پس جلوى خواسته‌هاى دلت را بگير و خويشتن را از آنچه برايت روا نيست باز دار ، زيرا كه بخلورزيدن به نفس در واقع بهترين شيوهء داورى است در آنچه نفس دوست دارد يا ناخوش مىانگارد . و قلبت را به مهر ملَّت بياميز ، و با لطف و محبّت به آنان احسان كن . و مبادا با آنان همچون حيوان شكارى كه براى خوردنشان دنبال فرصت مىگردند باشى ! چرا كه مردمان دو دسته‌اند : يا برادر دينى تو بشمار مىروند و يا در آفرينش با تو همانند مىباشند . خطائى كه از آنان روى مىدهد ، و يا - دانسته و ندانسته - كار زشتى از آنان سر مىزند ، بايد كه آنان را ببخشى و از گناهشان درگذرى ؛ همان گونه كه دوست دارى خدا تو را ببخشد و از گناهانت بگذرد . چون هر چه باشد تو بالاتر از آنانى ، و والى امر از تو بالاتر ، و خدا از آنكه تو را به ولايت و فرماندارى گماشت بالاتر است . براى اينكه قرآن را به تو آموخته ، و از سنّتهاى پيامبرش بينايت ساخته است . بر تو باد به رعايت دستورات اين عهدنامه كه برايت نگاشتم . مبادا كه با ستم و زورگوئى به جنگ خدا بروى ، و با آئين پاك او مخالفتورزى . زيرا نه تاب خشم و كيفرش را دارى و نه مىتوانى از آمرزش و بخشودنش بىنياز شوى . و اين مطلب را به خاطر بسپار كه هيچ گاه از گذشت و بخششى كه نموده اى پشيمان مباشى ، و هيچ گاه از كيفرى كه نموده اى به خود مبالى . و نيز هرگز نسبت به پيشامدى كه راه چاره دارد سرعت بخرج مده . و زنهار از اينكه بگوئى من داراى قدرتم و فرمان مىدهم و بايد

117