هان ! اى مردم من در ميان شما مانند هارونم در ميان فرعونيان ، و چون دروازهء « حطه » ( كه بنى اسرائيل مأمور شدند از آن بگذرند تا گناهشان بريزد ) در ميان بنى اسرائيل ، و چون كشتى نوح هستم در ميان قوم نوح ، منم نبأ عظيم ( خبر بس بزرگ ) و صديق اكبر ( راستگوى بزرگ ) و بزودى وعده هائى را كه بشما داده شده خواهيد دانست ، و آيا جز اين است كه اين دنيا جز انگشت ليس خورنده اى است و مزه چش نوشنده و چرت زدن شخص خواب آلودى ميباشد ، و پس از آن گناهان هلاكت بار گريبانگير آنها شده و موجب رسوائى دنيا و آخرتشان گردد و سپس بسختترين عذاب باز گردند ، و خدا از كارهائى كه ميكنند غافل نيست .
پس چيست سزاى آن كس كه از راه روشن خود منحرف گشته و حجت و دليل روشنش را منكر شده و با هدايت خود مخالفت كرده ، و از نور خود بيكسو شده و در تاريكى فرو رفته و بجاى آب سراب را گرفته و نعمت را بعذاب تبديل كرده و بجاى رستگارى ببدبختى گرائيده و خوشى را با دشوارى و فراخى را با سختى عوض كرده ، جز سزاى ارتكاب گناهانش و بدى خلاف كاريش ، پس بايد يقين كنند بوعدهء خدا از روى حقيقت ، و بدان چه وعده داده شده‌اند قطع پيدا كنند « روزى كه صيحهء آسمانى را بحق بشنوند اين روز بيرون شدن است ، مائيم كه زنده كنيم و بميرانيم و سرانجام سوى ماست ، روزى كه زمين براى درآمدنشان شكافته شود و شتابان شوند . . . » تا آخر سورهء ( ق )

42