فرزانگى ) است و چيزهاى ناپسندى بر خلاف حكمت ، پس اگر اميد در آن پيدا شود طمع خوار و زبونش كند ، و اگر طمع بدان هجوم كند حرص هلاكش سازد ، و اگر نوميدى بدان دست يابد افسوس آن را بكشد ، و اگر تندخوئى بر او عارض شود خشم بر او سخت گيرد ، و اگر بخوشنودى سعادتمند شود خوددارى را فراموش كند ، و اگر ترس و بيم بدو رسد دورى جستن ( از كار و كوشش ) او را سرگرم كند ، و اگر آسايش بر او فراخ گردد بىخبرى و غرور او را بربايد - و در نسخه اى است كه او را عزتطلبى فرا گيرد - و اگر نعمتى بر او تازه شود عزتطلبى او را بگيرد ، و اگر مالى بدست آرد ثروت و بىنيازى او را سركش كند ، و اگر ندارى او را بگزد بلا و سختى او را در خود فرو برد - و در نسخه اى است كه گريه او را از پاى درآورد - و اگر پيشآمد ناگوارى برايش رخ دهد بىتابى رسوايش سازد ، و اگر گرسنگى بر او سخت گيرد ناتوانى گريبانگيرش كند ، و اگر در سيرى از حد بگذراند شكمپرى او را برنج اندازد ، پس هر كوتاهى براى آن زيانآور و هر گذشتن از حدى تباه كنندهء آن است .
اى مردم براستى هر كه ( در كار ) كندى كند خوار شود ، و هر كه بخشش كند آقا گردد ، و هر كه مالش بسيار شد سر و سرور شد ، و هر كه حلم و تحملش زياد بود شريف گردد ، و هر كه انديشه خود را در ذات و كنه خدا بكار انداخت بيدين شد ، و هر كه زياد بكارى دست زد بدان معروف شد ، و كسى كه شوخيش زياد شد سبك شود ، و هر كه خنده اش بسيار شد هيبت و وقارش برود .
حسب كسى كه ادب ندارد تباه گردد ، براستى كه بهترين كارها نگهداشتن آبرو است بوسيلهء دادن مال ، خردمند نيست كسى كه با نادان همنشين باشد ، و هر كه با نادان همنشينى كند آمادهء جنجال و سر و صدا گردد ، هيچ ثروتمندى از مرگ بوسيلهء مالش نرهد و هيچ فقير و ندارى بخاطر نداريش . اى

30