175 - معاوية بن وهب از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود : هيچ گاه رسول خدا ( ص ) از روزى كه خدا او را به پيامبرى برانگيخت تا وقتى كه از اين دنيا رفت در حال تكيه زدن خوراك نخورد و اين بخاطر فروتنى و تواضع براى خداى عز و جل بود ، و هيچ گاه دو زانوى او جلوتر از همنشين ( بغلى ) او ديده نشد ( يعنى جلوتر از ديگران نمىنشست ، و مجلسى ( ره ) احتمال ديگرى نيز داده و گفته :
يعنى هيچ گاه زانويش را گرچه مورد حاجت هم بود برفيقش كه در مجلس نشسته بود نشان نميداد بخاطر شرمى كه از او داشت . . . ) و هيچ گاه رسول خدا ( ص ) با مردى دست نداد كه پيش از رها كردن او دست خود را از دستش بكشد تا وقتى كه آن مرد دستش را ميكشيد ، و هيچ گاه بدى را ببدى مكافات نكرد ، خداى تعالى بدو فرمود : « بدى را بآنچه نيكوتر است دفع كن » ( سورهء مؤمنون آيه 96 ) و او نيز اين دستور را بكار بست .
و هيچ گاه كسى چيزى از او نخواست كه او را رد كند ( بدين ترتيب كه ) اگر داشت باو ميداد ، و اگر نداشت ميفرمود : خدا ميدهد ، و هرگز از طرف خدا چيزى نبخشيد و تعهد نكرد جز آنكه خداوند آن را امضاء ميفرمود ، اگر بهشت را نيز بكسى مىبخشيد خدا باو ميداد .
و برادرش على عليه السّلام نيز - سوگند بدان كه جانش را گرفت - هرگز چيز حرامى از مال دنيا نخورد تا وقتى كه از اين جهان رفت ، و بخدا سوگند هر گاه دو كار براى او پيش مىآمد كه هر دوى آنها مورد اطاعت و فرمانبردارى خداى عز و جل بود آنكه انجام آن بر تنش سختتر بود آن را انتخاب ميفرمود ، و بخدا قسم هزار بنده در راه خدا آزاد كرد كه براى پيدا كردن پول خريد آنها دستش تاول زده و مجروح شده بود ، و بخدا سوگند كسى تاب عمل و كار رسول خدا ( ص ) را پس از آن حضرت ( ص ) جز على نداشت ، و بخدا سوگند هيچ گاه براى رسول خدا ( ص ) پيش آمد ناگوارى رخ نداد جز آنكه على عليه السّلام را روى اطمينان و اعتمادى كه باو داشت براى انجام آن كار جلو مىانداخت و روانه ميكرد ، و چنان بود كه

241