حديث دريا و خورشيد 41 - حكم بن مستورد از حضرت على بن الحسين ( ع ) روايت كرده كه فرمود : از جمله اسباب زندگى مردم كه بدان احتياج دارند و خدا آن را ( براى رفع احتياج آنان ) خلق فرموده همان دريائى است كه خداى عز و جل آن را در ميان آسمان و زمين خلق كرده ، و همانا خداوند در آن دريا مجارى خورشيد و ماه و ستارگان و اختران را روى اندازه اى مقرر داشته و همه را بر روى فلك تقدير كرده ، و بر آن فلك فرشته اى را گماشته كه همراهش هفتاد هزار فرشته‌اند و آنها فلك را ميچرخانند و با چرخاندن آن خورشيد و ماه و اختران و كواكب ميچرخند و در منزلگاههائى كه خداى عز و جل براى آنها در شب و روزشان مقدر فرموده وارد ميشوند ، و چون گناهان بندگان بسيار شد و خداى تعالى اراده فرمود آن مردم ( گنهكار ) را بوسيلهء نشانه اى از نشانه هاى خويش مورد عتاب و نكوهش خويش قرارشان دهد بدان فرشتهء گماشته بر فلك دستور دهد كه آن فلكى را كه در آن مجارى خورشيد و ماه و نجوم و كواكب است از جاى خود حركت دهد آن فرشته نيز بدان هفتاد هزار فرشته دستور دهد كه آن را از مجارى خود حركت دهند ، آنها نيز چنان كنند و خورشيد در آن دريائى افتد كه در آن فلك جريان داشت ، پس نورش گرفته شود و رنگش دگرگون شود ، پس چون خداى عز و جل خواهد كه نشانه اش بزرگ شود خورشيد در آن دريا فرو رود بدان مقدار كه خواهد خلق خود را بدان نشانه بترساند ، و اين در همان وقتى است كه خورشيد

119