خدا كند خدايش او را عذاب كند ، و هر كه سپاسگزارى كند خدا بر او بيفزايد ، و هر كه بر بلاى سخت شكيبا باشد خدايش كمك كند ، و هر كه بر خدا توكل كند خدايش او را بس باشد . خداى را بخاطر خوشنودى و رضايت يكى از خلقش بخشم نياوريد ، و بهيچ يك از خلق خدا ( بوسيلهء نافرمانى خدا ) تقرب نجوئيد كه از خدا دور شويد ، زيرا ميان خداى عز و جل و هيچ يك از خلق او خصوصيتى وجود ندارد كه بدان وسيله خيرى بدو رساند و يا شرى را از او دفع كند جز بوسيلهء اطاعت كردن او و پيروى از آنچه موجب خوشنودى او است ، و براستى كه اطاعت خدا وسيلهء رسيدن و كامياب شدن بهر خيرى است كه جستجو شود ، و سبب نجات و رهائى از هر شرى است كه از آن پرهيز گردد ، و براستى كه خداى عز و جل نگاه دارد هر كه را كه از او فرمانبردارى كند ، و نگاهدارى نكند از كسى كه نافرمانيش كند ، و كسى كه از خداى عز و جل بگريزد گريزگاهى ندارد ، و همانا فرمان خدا نازل شود و گر چه آفريدگانش خوش نداشته باشند ، و هر آنچه آمدنى است نزديك است ( مانند مرگ و برزخ و قيامت ) . آنچه خدا خواهد باشد و آنچه را نخواهد نباشد پس كمك كنيد بنيكى و پرهيزكارى و ببدكارى و تجاوز كمك ندهيد و از خدا بترسيد كه خداوند سخت كيفر است .
40 - يعقوب بن شعيب از امام صادق ( ع ) از گفتار خداى عز و جل پرسيد كه فرمايد : « مردم همه يك امت بودند » ( سورهء بقره آيهء 213 ) فرمود : مردم پيش از حضرت نوح همه يك امت گمراه بودند و خدا آغاز بعثت كرد و ( از روى قانون بداء ) پيمبران مرسل را برانگيخت ، و اينكه مردم گويند :
هميشه بوده و خواهد بود ( يعنى هر آنچه از ازل تعيين شده تغييرى در آن راه نيابد ) چنين نيست و دروغ گفته‌اند ، خدا در شب قدر جدا كند آنچه از سختى يا خوشى يا باران است بمقدارى كه خدا تا سال آينده خواهد بدان مقدار معين فرمايد .

118