كه خدا لعنتشان كرده و هر كه را خدا لعنت كند هرگز ياورى براى او نخواهى يافت . مگر آنها را از ملك بهره اى هست ؟ « يعنى ملك امامت و خلافت » كه در آن صورت نقيرى هم بمردم ندهند « ما هستيم آن مردمى كه خدا قصد كرده و نقير نقطه ميان هسته خرماست ( و مقصود بيان كمال بخل و خست ايشانست كه اگر بمقام سلطنت هم ميرسيدند ، قسمتى از هسته خرما را از ما مضايقه ميكردند ، تا چه رسد بچيز شريفتر و گرانبهاتر ) .
« و يا بمردم نسبت بآنچه خدا از كرم خويش بآنها داده حسد ميبرند » ما هستيم آن مردم حسد برده شده ، براى منصب امامتى كه خدا بما داده و بهيچ كس ديگر نداده « حقا كه ما خاندان ابراهيم را كتاب و حكمت و ملك بزرگى داديم » يعنى پيغمبران و رسولان و امامان را ، از آل ابراهيم قرار داديم ، پس چگونه اين مردم اين مقام را نسبت بآل ابراهيم عليه السلام اعتراف دارند و در باره آل محمد صلَّى الله عليه و آله منكر ميشوند ( بنا بر اين مقصود از واليان امر كه پرسيدى آل محمد صلَّى الله عليه و آله است ) .
« برخى بآن گرويدند و برخى روى گردان شدند و جهنم براى ايشان افروخته آتشى است كافى ، كسانى كه آيه هاى ما را انكار كرده‌اند ، بزودى بآتشى درونشان كنيم كه هر وقت پوستهايشان بسوزد ، پوستهاى ديگرشان دهيم تا عذاب را خوب بچشند ، همانا خدا نيرومند و فرزانه است » .
توضيح - راجع بواليان امر در حديث 480 سخن گفتيم و از قول مجلسى ( ره ) اثبات شد كه چنانچه اطاعت خدا و رسول واجبست ، اطاعت واليان امر هم كه ائمه معصومين عليهم السلام باشند ، واجب و لازمست و نيز بايد ايشان معصوم و پاك از خطا و گناه باشند و راجع بجبت و طاغوت مجلسى ( ره ) گويد : جبت ابتدا نام بت مخصوصى بود و سپس براى هر معبود باطلى بكار بردند و گفته‌اند در اصل « جبس » بوده است و سين بتاء بدل شده است و جبس چيز بىخير است و اما طاغوت بمعنى هر امر باطلى است ، معبود باشد يا غير معبود و جبت و طاغوت در روايات بر اولى و دومى تاويل شده است .
2 - ابن فضيل از حضرت ابو الحسن عليه السلام در باره قول خداى تبارك و تعالى « و يا بمردم نسبت بآنچه

294