است كه خداى عز و جل بعد از رتبه نبوت و خلت در مرتبه سوم بابراهيم خليل عليه السلام اختصاص داده ( 1 ) و بآن فضيلت مشرقش ساخته و نامش را بلند و استوار نموده و فرموده ( 124 بقره ) « همانا من ترا امام مردم گردانيدم » ابراهيم خليل ( ع ) از نهايت شاديش بآن مقام عرضكرد « از فرزندان من هم ؟ » خداى تبارك و تعالى فرمود « پيمان و فرمان من بستمكاران نميرسد » پس اين آيه امامت را براى ستمگران تا روز قيامت باطل ساخت و در ميان برگزيدگان گذاشت ، سپس خداى تعالى ابراهيم را شرافت داد و امامت را در فرزندان برگزيده و پاكش قرار داد و فرمود ( 72 انبياء ) « و اسحق و يعقوب را اضافه باو بخشيديم و همه را شايسته نموديم و ايشان را امام و پيشوا قرار داديم تا بفرمان ما رهبرى كنند و انجام كارهاى نيك و گزاردن نماز و دادن زكاة را بايشان وحى نموديم آنها پرستندگان ما بودند » پس امامت هميشه در فرزندان او بود در دوران متوالى و از يك ديگر ارث ميبردند تا خداى تعالى آن را بپيغمبر ما ( ص ) بارث داد و خود او جل و تعالى فرمود ( 68 سورهء 3 ) « همانا سزاوارترين مردم بابراهيم پيروان او و اين پيغمبر و اهل ايمانند و خدا ولى مؤمنانست » پس امامت مخصوص آن حضرت گشت و او بفرمان خداى تعالى و طبق آنچه خدا واجب ساخته بود ، آن را بگردن على نهاد و سپس در ميان فرزندان برگزيده او كه خدا بآنها علم و ايمان داده جارى گشت و خدا فرموده ( 56 سورهء 30 ) « آنها كه علم و ايمان گرفتند ، گويند در كتاب خدا تا روز رستاخيز بسر برده‌ايد » پس امامت تنها در ميان فرزندان عليست تا روز قيامت ، زيرا پس از محمد ( ص ) پيغمبرى نيست اين نادانان از كجا و بچه دليل براى خود امام انتخاب ميكنند : همانا امامت مقام پيغمبران و ميراث اوصياء

285