توضيح - چنانچه از بعضى اخبار استفاده مىشود ، ديصانى طبيعى مذهب بوده و بعضى گفته‌اند قائل بدو خدا بوده است و گويا استدلال او از آيه شريفه بر مذهب خويش چنين است كه : كلمه اله ( معبود ) در آيه تكرار شده است و نكره هم ميباشد پس معنى آنست كه آسمان طبيعتى دارد كه منشأ و مبدأ آنست و زمين هم طبيعتى اين گونه دارد اگر خدا و مبدأ يكى ميبود بايد بگويد « او در آسمان و زمين اله است » و حاصل جواب حضرت آنست كه كه كلمه « اله » اسمى است براى ذات خداى متعال و هيچ گاه اسم باختلاف امكنه و نقاط اختلاف پيدا نميكند همچنان كه ترا در بصره « ابو شاكر » گويند و در كوفه هم ابو شاكر خوانند خداى متعال را هم در آسمان و زمين و بيابان و دريا « اله » خوانند .
باب عرش و كرسى 1 - جاثليق از امير المؤمنين عليه السلام پرسيد و گفت : بمن بگو آيا خداى عز و جل عرش را حمل ميكند يا عرش او را حمل مينمايد ؟ حضرت فرمود : خداى عز و جل حامل عرش و آسمانها و زمين و آنچه در آنها و ميان آنهاست ميباشد و اين گفتار خود خداى عز و جل است ( 41 سوره 35 ) « خدا آسمانها و زمين را نگه ميدارد كه نيفتد جز او هيچ كس نگهشان نميدارد و او بردبار و آمرزنده است . جاثليق گفت : پس چگونه خدا فرمايد ( 17 سوره 69 ) در آن روز هشت نفر عرش پروردگار ترا در بالايشان حمل كنند و شما گفتى خدا عرش و آسمانها و زمين را حمل كند . حضرت فرمود : همانا خداى تعالى عرش را از چهار نور آفريد : نور سرخى كه هر سرخى از آن سرخى گرفت و نور سبزى كه هر سبزى از آن سبزى يافت و نور زردى كه هر زردى از آن زردى گرفت و نور سفيدى كه از آن سفيد شد و آن دانشى است كه خدا بحاملين عطا فرموده است و آن نوريست از عظمت او ، پس خدا به سبب عظمت و نورش دلهاى مؤمنان را بينا

175