او دور گشته ، حس توهمكننده باو دست نيابد ، نهانست بىپرده ، خداى آن را يك كلمه تمام قرار داد داراى چهار جزء مقارن كه هيچ يك پيش از ديگرى نيست ، سپس سه اسم آن را كه خلق بآن نياز داشتند هويدا ساخت و يك اسم آن را نهان داشت و آن همان اسم مكنون و مخزونست ، و آن سه اسمى كه هويدا گشت ظاهرشان « الله » تبارك و تعالى است ، و خداى سبحان براى هر اسمى از اين اسماء چهار ركن مسخر فرمود كه جمعا 12 ركن مىشود ، سپس در برابر هر ركنى 30 اسم كه بآنها منسوبند آفريد كه آنها ، رحمان رحيم ، ملك ، قدوس ، خالق بارئ و مصور ، حى قيوم ، بىچرت و خواب و عليم ، خبير . سميع ، بصير حكيم ، عزيز ، جبار ، متكبر ، على ، عظيم ، مقتدر ، قادر ، سلام ، مؤمن ، مهيمن ، منشى ، بديع رفيع جليل ، كريم ، رزاق : زنده كننده ، ميراننده ، باعث ، وارث ، ميباشد ، اين اسماء با اسماء حسنى تا 360 اسم كامل شود فروع اين سه اسم ميباشند و آن سه اركانند و آن يك اسم مكنون مخزون بسبب اين اسماء سه گانه پنهان شده ، اينست معنى قول خداوند ( 110 سوره 17 ) بگو خدا را بخوانيد يا رحمان را بخوانيد هر كدام را بخوانيد نامهاى نيكو از اوست .
توضيح - مرحوم مجلسى ره گويد : اين حديث از احاديث متشابه و اسرار غامض است كه جز خدا و راسخين در علم تأويل آن ندانند پس بهتر اينست كه نسبت بآن سكوت كنيم و اقرار نمائيم كه فهم ما عاجز از درك آنست . ولى با وجود اين ميفرمايد بواسطه پيروى از ديگران كه در اين حديث سخن گفته‌اند سخنى بر سبيل احتمال ميگوئيم .

152