< شعر > بگردن زنمتان بشمشير تيز ز بهتر كسى كامده در عراق < / شعر > و هيجده كس از آنها را كشت و كشته شد حسين بالينش آمد و هنوز خون از او فواره مىزد فرمود به به تو در اين دنيا و در آخرت آزادى كه حر نام دارى و اين شعر را بالاى سرش سرود :
< شعر > چه خوش حريست حر بنى رياحم شكيبا زيره نيزه و در پناهم چه خوش حرى كه گويد وا حسينا ببخشد جان بجنگد در سپاهم < / شعر > سپس زهير بن قين بجلى بميدان رفت و خطاب بحسين ميسرود :
< شعر > منستم زهير و منم ابن قين برانم شما را بتيغ از حسين < / شعر > پس از او حبيب بن مظاهر اسدى بميدان رفت و ميسرود :
< شعر > امروز در آئيم بجد تو پيمبر هم بر حسن و باب تو آن فاتح خيبر < / شعر > و نوزده كس از آنها كشت و بخاك افتاد و ميسرود :
< شعر > منم حبيب و پدرم مظهر ما از شما از كى بويم و اطهر ناصر خير الناس حين يذكر < / شعر > و از آنها سى و يك تن كشت و كشته شد ( رضي الله عنه ) پس از او عبد الله بن ابى عروه غفارى بميدان رفت و ميسرود :
< شعر > دانند بحق بنو غفاران كاندر سر انتقام ياران شمشير زنم بنابكاران < / شعر > بيست تن از آنها كشت و كشته شد ( ره ) . پس از او برير بن خضير همدانى قرآن داناترين اهل زمانش

160