نباشد " ليس كمثله شئ وهو السميع البصير " .
سپس شناسائى فرستاده او و گواهى دادن به نبوتش لازم است ، و اقل مراتب شناسائى پيغمبر اقرار به نبوت آن سرور و ايمان به اين است كه قرآن را از جانب خدا آورده و اوامر و نواهى او از جانب پروردگار است .
سپس شناسائى امام و پيشواى زمان با نام و نشان و صفت مخصوص در هر حالى از حالات ، يعنى چه در حال آزادى و چه در حال خفقان وتقيه لازم است .
و كمترى حد معرفت امام اين است كه بدانى وى در جميع صفات به استثناى نبوت عديل پيغمبر است ، و پس از پيغمبر مقام زمامدارى و ولايت به او منتقل مىشود .
فرمان او فرمان خدا و پيغمبر و طاعت او طاعت ايشان است . و نيز بدانى كه امام و پيشواى مسلمانان بعد از پيغمبر ، " على بن ابيطالب " ( ع ) و پس از وى " حسن بن على ( ع ) " سپس " حسين بن على ( ع ) " بعد " على بن الحسين " ( ع ) پس از او " محمد بن على ( ع ) " است و پس از ايشان پيشواى مسلمانان " من " مىباشم و بعد از " من " فرزندم " موسى بن جعفر " ( ع ) و پس از او فرزندش " على بن موسى " ( ع ) سپس فرزندش " محمد بن على " ( ع ) سپس " فرزندش على بن محمد ( ع ) " آنگاه فرزندش " حسن بن على " ( ع ) و معتقد باشى كه " حجت دوازدهم " از اولاد " امام حسن عسگرى ( ع ) " است .
سپس فرمود : اى " معاويه " [1] قانونى براى تو بيان كردم كه اساس و پايه عمل تو مىباشد كارت را بايد بر اين اساس قرار دهى چنانچه بعقيده اى كه اظهار كردى مرده بودى ، به بدترين حالات گرفتار بودى . فريب كسانى را كه مىگويند خدا با چشم سر ديده مىشود مخور . اين اشخاص عجيب تر از اين گفتار هم دارند ، مگر به آدم - ابو البشر نسبت بد و ناروا ندادند ؟ ! مگر به ابراهيم نسبت نابجا ندادند ؟ ! آيا به داود پيغمبر نسبت زنا و قتل نفس ندادند ؟ ! يا آنكه نسبت به يوسف صديق نسبت

[1] - عده يى از روات ومحدثين " معوية بن وهب " نام دارند و مذكور در اين روايت " معوية بن وهب بجلى كوفى مكنى به ابو الحسن " مىباشد كه " شيخ طوسى ره " او را از اصحاب " امام صادق " شمرده و " نجاشى " از اصحاب " امام صادق و امام كاظم " شمرده به هر جهت ارباب رجال وى را از موثقين و - روايتش را صحيح و مورد اعتماد معرفى كرده اند و كتابى هم راجع به فضائل حج به او نسبت داده اند .

188