سيد الشهداء " نقل كرد : از " امير المؤمنين على ( ع ) " پرسيدند اى برادر رسول خدا آيا پروردگارت را ديده اى ؟ در پاسخ فرمود : چگونه پرستش مىكنم خدائى را كه نديده باشم ! سپس براى دفع توهم سائل فرمود هرگز چشمان سر پروردگار را نديده است و لكن دلهاى مؤمنان با نور ايمان و چشم دل پروردگار را ديده اند .
چنانچه خداوند موجودى باشد كه مشاهده او با چشم سر ممكن باشد لازم آيد كه مخلوق باشد و مخلوق نيازمند به خالق خواهد بود . پس هر كس عقيده به ديدار عيانى خداوند داشته باشد او را مانند مخلوق حادث قرار داده ، و هر كس كه خداوند را همانند مخلوقش داند براى او شريك قايل شده . واى بر اين مردم با اين عقيده آيا لااقل اين آيه از قرآن را نشنيده انه كه خدا مىفرمايد : " لا تدركه الابصار وهو يدرك الابصار وهو اللطيف الخبير " ( 104 انعام ) ترجمه : ديدگان او را نمىبينند و او به ديدگان بندگان علم و احاطه دارد و هم اوست كه لطيف و خبير است .
و در مقابل تقاضاى رؤيت موسى بن عمران از طرف امت خود فرمود : " لن ترانى . . . " ترجمه : هرگز مرا نخواهى ديد و لكن به كوه نظر كن چنانچه در جايگاه خود قرار گيرد موفق به ديدار من خواهى شد ، سپس زمانى كه نشانى از نشانهاى عظمت حق در كوه جلوه كرد ، يعنى نورى به قدر ته سوزن از انوار جلال حق در كوه تجلى كرد ، موسى مشاهده كرد كه در اثر تجلى اين آيت حق ، كوه ريز ريز گرديد ، از مشاهده اين آيت موسى را دهشتى دست داد كه قالب تهى كرد ، و پس از زنده شدن و به خود آمدن عرض كرد : بارالها تو را تنزيه مىكنم از رؤيت و برگشتم از آنچه قومم مرا به آن وادار كردند ( تقاضاى رؤيت ) به معرفتى كه به تو داشتم و من در بين اين جمعيت از كسانى هستم كه نخست ايمان آورده ام به اينكه ديدارت با چشم سر ممكن نيست .
سپس فرمود افضل فرايض و آنچه در متن واجبات و درجه اول قرار گرفته شناسائى پروردگار و اقرار به بندگى اوست ، و حد شناسائى خدا اين است كه انسان بداند كه پروردگار و معبود و پناهى جز او نيست ، و مثل و مانند ندارد و جهت فقدان و تجدد ( حدوث ) از ساحت اقدس او دور است ، و موجودى است كه چيزى همانندش

187