خاطر همين روايت ، فخر رازى ، باقلاني ، ابن حزم و ديگران ، حذف معوذتين از قرآن را توسط ابن مسعود ، تكذيب كرده اند .
همان گونه كه مىبينيد در منابع اهل سنت ، هم رواياتى نقل كرده اند كه اين دو سوره را جزء قرآن مىدانند و هم رواياتى كه در قرآنى بودن معوذتين تشكيك مىكند . نتيجه‌ى اين ايجاد شك درباره‌ى قسمتى از قرآن و عدم تلاش براى رفع آن ، به معناى نپذيرفتن قرآنى بودن آن است ، زيرا درباره‌ى آيات قرآن هيچ شكى وجود ندارد .
رواياتى كه ثابت مىكنند معوذتين جزء قرآن است ، غالباً از عقبه بن عامر جهنى و بدون سندى محكم روايت شده است . روايت بيهقى ( 2 / 394 ) يكى از اين نمونه هاست كه به نقل از عُقبه مىگويد : « شتر پيامبر را راه مىبردم كه رسول خدا به من فرمود : اى عقبه ! آيا به تو بگويم دو تا از بهترين سوره هايى كه خوانده شده چيست ؟ پاسخ دادم : بله اى رسول خدا ! ايشان سوره قل اعوذ برب الفلق و قل اعوذ برب الناس را برايم خواند و متوجه شد كه خوشم نيامد . پس نماز صبح را با مردم خواند و اين دو سوره را در آن قرائت كرد . سپس پيامبر به من فرمود : اى عقبه ! نظرت چيست ؟ و متوجه شد كه من خرسند نشدم . » مسلم ( 2 / 200 ) اين روايت را با اين جمله بيان كرده است : « [ پيامبر فرمود : ] بر من آياتى نازل شده است بيىظير است و آنها معوذتين هستند . همچنين در

81