نسايى ( 2 / 203 ) مىگويد : « از انس نقل شده است كه پيامبر به مدت يك ماه قنوت گرفت و مردانى را لعن كرد [ بدون ذكر نام آنها ] ؛ هشام گفت : پيامبر گروهى از اعراب را لعن كرد و سپس اين كار را ترك كرد . . . - آن طور كه هشام مىگويد - قنوت پيامبر پس از ركوع بود .
در ادامه‌ى همين روايت ، شعبه اين موضوع را با ذكر اسامى از انس نقل مىكند : « شعبه به نقل از قتاده از انس نقل كرد : پيامبر يك ماه قنوت گرفت و رعل ، ذكوان و لحيان [ نام چند قبيله ] را لعنت كرد . . . ؛ در باب لعن منافقين در قنوت . . . سالم از پدرش نقل مىكند كه شنيد پيامبر در ركعت آخر نماز صبح پس از سر برداشتن از سجده گفت : خدايا ! فلانى و فلانى را لعن كن و افرادى از منافقين را لعن كرد و خداوند عزوجل لَيْسَ لَكَ مِنَ الأمر شَئٌْ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ ( آل عمران : 128 ) را نازل كرد ؛ پس پيامبر ديگر قنوت نگرفت . [ سرانجام نيز مُنكر هر نوع قنوت مىشوند ] ابو مالك اشجعى به نقل از پدرش گفت : پشت رسول خدا نماز خواندم ، قنوت نگرفت و پشت ابوبكر نماز خواندم ، قنوت نگرفت و پشت عمر نماز خواندم ، قنوت نگرفت و پشت عثمان نماز خواندم ، قنوت نگرفت و پشت على نماز خواندم ، قنوت نگرفت ؛ سپس گفت : اى پسرم ! اين قنوت بدعت است ! » با وجودِ انكار پى در پى قنوتِ پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) رواياتى در منابعشان به جامانده كه نشان مىدهد ، پيامبر ( صلى الله عليه وآله ) تا آخر عمر شريفشان ، در نماز ، برخى كافران و منافقان را لعن مى كرده اند و اين سنت ، كم و بيش تا زمان بنى اميه باقى بوده

70